Niksen in Pokhara

Wij kunnen maar een halve dag een hele dag niksen, dius beslissen we vandaag een auto te huren en een kleine sightseeing te maken in Pokhara.
We vinden een taxi die ons voor een redelijke prijs wil rondtoeren. Op het programma : een grot, een waterval, tibetaans vluchtelingenkamp, de ancient market en een hindoeïstische tempel. And we're off.
De trap naar de grot vonden we wel leuk beetje escher, maar de grot zelf .... hard als je niet genoeg bukt heb ik mogen ondervinden.
De waterval noemt Davis Fall, naar mevr. Davis die aan het baden was met haar man en meegesleurd is door het water in 1961. Zielig he. We zien een foto van hoe het moet zijn als het regenseizoen is DAN moet het indrukwekkend zijn.
Van het Tibetaans vluchtelingenkamp zijn we dan wel onder de indruk, er is een mooie fotoreportage en daar wordt je wel stil van. Ze verkopen PRACHTIGE tapijten, maar hoe neem je dat mee naar huis. We bezoeken nog een klein Tibetaans klooster, klein, bescheiden, .... damned we hebben toch wat gemist.
De ancient market lukt niet, de taxi brengt ons eerst naar een soort shoppingmall en dan naar een supermarkt.  Laat maar zitten.
De hindoeïstische tempel vinden we dan weer wel leuk, op de beeg mooi zicht en er was net een trouwerij aan de gang.  Beetje raar wel, bruidje zag er nier zo happy uit.
Ziezo en nu zijn we klaar voor een halve dag niks doen ttz : lekker eten, in de tuin triominos spelen, ( de garcon leert ons nog een Nepalees spel met tijgers en geiten,  leuk je hebt alleen wat steentjes nodig, je kunt het overal spelen), beetje shoppen, rusten op bedje in hotelleke, weer eten en gedaan.
Nu gaan we stilletjes aan slapen, want we zijn moe can deze drukke dag.
Morgen vertrekt de wagen om 7.30 naar Katmandu.  Max 7 uur rijden.
Het einde is nu echt in zicht, tijd om de balans van de reis op te maken

Festival in Pokhara

Deze middag komen we moe maar voldaan terug aan in Pokhara.
We doen deze middag niets, gaan in het Lavazza kafe in de tuin zitten en rusten, eten een hamburger. Daarna lopen we wat rond en je merkt direct het verschil. Het is 5 dagen festival, vandaag wordt de koe gevierd, overal kinderen, in klederdracht met een mobiele muziekinstallatie die overal dansen. Heel leuk. De straten worden versierd met lichtejes en op de grond worden er kleurijke tekeningen gemaakt voor elk huis. Wij shoppen wat en ik besluit toch maar een massage te boeken (Niettegenstaande de laatste negatieve ervaring in India).
Maar man wat een heerlijke massage was dat : the best ever. Ayruvedusch, beetje drukken en dan met veel olie eerst die benen, man wat doet dat goed, een beetje de drukpunten op de voeten heerlijk. Wat kunnen die spieren dat gebruiken.  Enfin het wordt een volle 60 minuten zalig wegdromen.
Stefan geniet van het Happy Hour achter de hoek. We eten in trendy restaurant en gaan nog even de straat op. Overal lichtjes en kaarsen en muziek.en dans.  We blijven ergens staan kijken en genieten. Een groep dansende kindjes komt mij halen om mee te dansen en ik laat het gebeuren. Plezier.
Wat is het leuk om tijdens de festivalweek in Pokhara te zijn.

5 dagen trekken : de balans

In het Trek-o-tel waar we logeren voor en na onze trekking hangt een blad "when was the last time you did something for the first time". Ik wist effe niet maar nu wel.
Het is een ongelooflijke ervaring geweest op zoveel manieren.
Fysiek zo diep moeten gaan, afzien en doorgaan, over de grens en het halen. Zo trots. Omhoog omhoog 1000 meter stijgen trappen trappen en op je adem trappen , omlaag omlaag omlaag, die knieen en kuiten. Ik zoek vandaag nog altijd de gemakkelijkste weg om het trotoir af te stappen. Pas op het was niet altijd  moeilijk,  soms was het ook een beetje Nepalees plat.
Comfort zo diep gaan, de lodges waren zo basic, of zo onder basic mag ik best zeggen. Gemeenschappelijke douches en wc's ik kan het niet beschrijven. Koud, buiten, voeten of geen voeten, stank, hygiëne?  Welke hygiëne?
Temperatuur onder nul zodra de zon onder was en geen verwarming, harde bedden met gore lakens en een dons waar god weet wie onder gelegen heeft. Slapen in de kleren die je de volgende dag weer aantrekt, met je kousen aan.
Maar je krijgt er zoveel voor terug; een prachtige natuur waar je 5 dagen 1 mee bent, vriendelijke mensen, Namaste en een glimlach bij elke ontmoeting,  verwondering over het mooie rurale leven en hoe het allemaal in zijn werk gaat, het harde maar toch mooie leven, de kracht van de mensen - ze dragen echt alles manden gevulde met alles van het veld, balken, kisten, we zagen zelf een zoon zijn zieke moeder de berg op dragen , zo ontroerend. De babbels op de berg met een europeaan die hier uiteindelijk leeft, de trotse schoonouders van Tom Van Dijck, 2 australische koppels die we altijd terug tegen kwamen, onze 6 finse dokters,
Onze gids die zo zorg voor je draagt, op de berg en in de lodges en alles voor je regelt. Onze drager Ripu, die ik zo dankbaar ben; my guardian angel noemde ik hem: heel de tocht bleef hij achter me op de moeilijkste plekken erg dicht, bij het minste schuivertje had hij me en als ik eens een verkeerde plek koos om mijn voet te zetten floot hij zachtjes zodat ik wist dat ik een ander pad moest kiezen.
De laatste avond dat onze gidsen en trekkers ons en de finse dokters ons trakteren op een feestje, live musicen dans. Echt leuk
Een groep Amerikaanse macho's hoorden we boven besluiten om de jeep terug te nemen, een japanse toerist maakt de tocht terug op een paardje, sissies. Wij niet, hoe hard ook we hebben de trekking rond gemaakt en deze middag kwamen we terug aan op het punt van vertrek helemaal rond. Wat een voldoening, wat een nieuwe andere, waardevolle ervaring. Eentje die weer van ons lijstje kunnen schrappen.

5 dagen trekken :the sequel

Dag 3 : ik skip deze ochtend de zonsopgang. Stefan wordt om 5 uur uit zijn bed gezet. Ik draai me nog eens lekker om, en leg zijn donske onder me voor zacht. Er is veel lawaai in de lodge van iedereen die opstaat voor de sunrise at poon hill.
Als stefan terug is is het eigenlijk nog te vroeg voor me maar ja. Het is gelukt. Eindelijk het was een heldere hemel en het was heel mooi, maar ook heel druk en een stevige klim naar boven nog. Ben benieuwd naar de foto's.
Wij pakken onze zak en gaan ontbijten. Weer zo'n zware pannekoek. Ik krijg hem niet meer binnen maar stefan steekt hem lekker weg met nog een nepalees broodje en de helft van mijn pannekoek.
En dan zijn we weer weg : de dag begint met een zware klim van 1,5 uur. Het gaat steeds beter maar blijft zwaar. Eens boven is het zicht wel schitterend.  We hebben echt geluk met het weer, geen wolkje aan de lucht. Blijkbaar isdat de voorbije dagen anders geweest.Hetzelfde als op poon hill maar dan zonder zonsopgang.  De moeite voor de klim te maken. En dan is het 2 uur dalen door het oerwoud, dalen gaat maar is zwaar voor de benen en de knieën.  Lekkere lunch en weer verder. Een stukje plat volgens Kiran, maar plat heeft hier een andere betekenis denk ik.
Het laatste stuk is weer klimmen,  ik begin het gewoon te worden. Voor de ingang van het dorp worden we tegen gehouden blijkt dat er op de weg een dode koe ligt en dat stinkt dus we moeten een zakdoek voor onze mond houden als we er langs willen.  Grellig kop eraf en rest van de koe in de greppel. Blijkt het werk van een tijger. Oeps dat wist ik niet dat er hier tijgers waren, loop hier al 3 dagen rond.
We komen aan in de lodge,  drinken een bier met Kiran en Ripu en dan douchen, lekker warm.

5 dagen trekken

Dag 1 : Het is met een klein hartje dat ik eraan begin, maar wel vol goede moed.
Om 8 uur worden we opgepikt, of zouden we opgepikt worden. Dus wij braaf opstaan en helemaal klaar om te vertrekken maar .... neen hoor weer een chauffeurke dat staat aan te schuiven voor naft. We moeten mee met een andere groep. 6 finse vrouwen die hier op een soort missie zijn om een ngo te controleren of zoiets. Enfin gezellige boel. Veel later dan gepland vertrekken we met 6 kletsende finse vrouwen, 4 dragers en 2gidsen in een busje. Het wordt een helse rit van Pokhara naar Birthanti op 1015 meter. We vertreken meteen en laten de finse vrouwen achter ons. We registeren ons of beter gezegd Kiran doet dat voor ons en we zijn weg. Al snel stoppen we voor de lunch een lekker vegi noodle soepje en dan beginnen we aan de klim naar Thike Dhunga  op1540 meter. Het gaat goed ( het trainen in Kathmandu valley heeft goedgedaan). Het is hier ontzettend mooi in de bergen heel ander dan in de valley. Met momenten is het best zwaar maar al bij al valt het goed mee. Ik ben niet diep moeten gaan en heb helemaal geen bootcamp gevoel.
Om 3 uur komen we aan in de lodge. Beetje goor maar dat hadden we verwacht. We zijn hier als eersten dus profiteren we ervan om snel te douchen (nog goorder) en nog wat in de zon te zitten. We hebben al een masterplan uitgedacht om ons bedje iets zachter te maken deze nacht.
Proper gewassen drinken we een biertje op het terras, met zicht op de calvarietocht van morgen. Dat gaat afzien worden. 3000 steps omhoog naar de Ghore phani, als dat maar goed komt.
Het wordt steeds kouder, dus trekken we onzen decahtlon dammarekes aan en voeren het masterplan uit, bedje lekker gespreid voor vannacht.
Nu is het wachten op het eten heb best een hongerke. Het was een mooie dag

Dag 2 : de zwaarste dus die moet ik doorbijten en op karakter gaan. Het zal geen sinecure worden. Het klein hartje van gisteren is nog wat kleiner geworden. Om 7 uur ontbijt en om half 8 zijn we weg. Het begint direkt stevig met iets meer dan 3000 trappen te gaan .... omhoog he. Deze keer weet ik ongeveer waar ik aan begin want tijdens het hiken heb ik er 1000 gedaan. Dus gewoon 3 keer zoveel dan. De eerste paar100 gaan redelijk vlot maar dan is het werken, iedereen steekt me voorbij, halverwege ook onze 6 finse vriendinnen. Kiran onze gids en Ripu onze drager blijven bij mij en dragen goed zorg voor mij ... bvb als er paardjes of buffels ons pad kruisen. Wel een paar keer heel mooi zicht op de Anapurna south.  Maar voor de rest is het heel diep gaan. Stefan geeft me op tijd een energiereep, of een sprite en koopt zelfs banaantjes voor me. 2,5 uur ben ik bezig geweest om boven te geraken.  Boven gaan we lunchen, ik ben kapot. Dus ik denk, met ons vader als groot voorbeeld, ik ga hier gewoon een restaurant slaperke doen. Ik leg wat kussens op de grond en doe een heus powernapke. Niemand die ervan opkijkt. Het doet me goed en de veggie egg noodle soup ook. We leren een duitse vrouw kennen die 19 dagen aan het trekken is je kan je voorstellen dat dit niet aan ons besteed is.
Met vernieuwde energie vertrekken we aan het 2de deel van de trek.  Verder omhoog,  yep. Ook nog steps, ook nog zwaar maar het ergste hebben we gehad. We wandelen door soort tropische jungle, met watervalletjes, en riviertjes die door het pad lopen en veel klimmen.
Kiran houdons goed op de hoogte van de stand van zaken, en hoe dichter we naderen hoe meer moed je krijgt. En we halen het : Gorepani namaste. Op 2800 meter, dus vandaag 1300 meter geklommen
Uit de schouw van ons "hotel" komt rook en je kan hier warme appeltaart krijgen, dat belooft.
We nemen een"warme" douche ( dat is toch ook diep gaan hoor), trekken warme kleren aan en nu zitten we hier lekker aan de houtstoof met de andere trekkers, gidsen en dragers te bekomen van een zware dag. We hebben uiteraard een stuk warme appeltaart met thee gehad. and all is well☺
Straks op tij in bed. Morgenvroeg is het vroeg opstaan voor sunrise at poonhill.  Nog wat naar boven stappen voor een hele mooie sunrise te zien opde verschillende pieken van de anapurna.  Ik ga passen.  Onze ervaring leert ons dat naar boven gaan voor een schoon vuetje meestal niets oplevert buiten mist.  Dus als ik nog 3 dagen door moet ....

Reisstress

Vandaag vliegen we naar Pokhara.
Bedoeling is dat chauffeurke ons oppikt en naar de luchthaven brengt voor domestic flight. Er is wat onduidelijkheid over uur van pickup kan 8 uur zijn kan ook 9 uur zijn. Geen erg we zijn toch wakker, van de belletjes en de klokken die klinkelen heel de morgen en de blaffende honden niet te vergeten.
We ontbijten op de rooftop en babbelen met de eigenaar van het hotel. Hij runt en foundation voor gehandicapte kinderen en het hotel dient om de foundation te fondsen. Vermits dar om 8 uur het chauffeurke er niet is besluiten we dat het 9 uur zal worden.
We zitten in de "lobby" van het hotel en komen daar een nederlander tegen die net afgestudeerd en vrijwilligerswerk komt doen in de foundation.  Eerst een maand helpen en dan met zijn vriendin Azie rondtrekken.  Mooi toch.
Ondertussen wordt het later en later en nog altijd geen chauffeurke.
Mijn instinct zegt me dat er iets niet klopt, stefan maakt er geen punt van. Uiteindelijk laat ik toch maar eens bellen naar de tour organisatie. Ze zoeken het uit en bellen terug. Wachten en later worden.
Enfin, blijkt dat het chauffeurke in de rij staat te wachten voor fuel en er dus niet geraakt.  Fijn om weten.
Het hotel regelt een taxi voor ons, we moeten naar het plein en daar staat hijcte wachten. Geen probleem het is domestic dus we zullen het wel halen. Als ik de taxi zie vraag ik toch effe aan Stefan, want die kent daar meer van als ik, of hij denkt dat de wagen de rit gaat halen?
Enfin we stappen in en zijn weg, nog even de broer van chauffeurke oppikken. De klok tikt.
Enfin uiteindelijk zijn we weg, de oude stad uit geraken is geen sinecure maar het lukt. En we zijn onderweg naar de luchthaven,  so far so good. De klok tikt.
Halverwege ergens tijdens het schakelen gekraak en krak. Koppeling weg. Wat nu, gewoon in 1ste vitesse de rest van de weg naar de luchthaven afgelegd.  Alles kan hier.  De klok tikt.
Maar we geraken wel op tijd in de luchthaven, checken in en straks boarden. Goed voor toch wat vakantie stress😯

Ondertussen na een vluchje van 30 minuten in een propellervliegtuig geland in Pokhara,  ingecheckt,  powernapke gedaan, gegeten en nu aeen heerlijk bakje koffie in zalige zeteltjes van de himalayan joe

Patan en Baktapur

Vandaag gaan we weer op stap voor een portie cultuur.
We laten een tibet valies achter in Katmandu guesthouse en vertrekken naar Patan. 1 van de 3 koningssteden. Jammer dat ik moeite heb om foto's te posten want ik kan het niet vertellen. We zien mooi, heel mooi, maar ook heel veel "moet mooi geweest zijn. Het is dubbel hoor. In patan bezoeken we de gouden tempel, een boudistische tempel en daar kunnen we zo van genieten.  Weer helemaal ons ding.
We groeten een beeldje aan de ingang van het koninklijk paleis voor de moekie.
Dan rijden we door naar Baktapur, weer mooi, heel mooi maar enorm veel "moet ontzettend mooi geweest zijn". De verwoesting van de aardbeving zijn hier echt goed te zien, heelder stadgedeeltes in puin. Verschrikkelijk.
We gaan op zoek en vinden de gaths maar alles ligt zo in puin dat ik me er zeer onbehaaglijk bij voelde.
We dineren op een roof top met zicht op het plein waar de avondactiviteit zich begint te ontrafelen; vrouwen die groentjes verkopen, de tempel waar nog offerandes gebeuren, mannen die zingen en muziek maken, kinderen die spelen en gezellige avonddrukte leuk om te aanschouwen.
Ronde 2 van de Triominos Nepal-league wordt gespeeld: I' m back stand 1-1.

Katmandu cultuur

Vandaag grote cultuurdag en morgen ook.
Na het ontbijt maken we eerst kennis met de gids die 5 dagen onze metgezel zal zijn tijdens de trekking. Ziet er toffe kerel uit.
Om 9 uur rijden gids en chauffeurke voor en beginnen we aan ons dagje cultuur.
Het begint al direkt goed met de monkey tempel of Swayambhunath. Prachtig ik laat het binnenlopen. Er is net ook een offerfeest aan de gang en  vrouwen in het rood gekleed preparen minutieus hun offerschoteltje met allemaal minuscule belangrijke offerandes die ze daarna her en der in de tempel verspreiden. De geur van kaarsvet, wierrook en kruiden die gebrand worden, vermengd met gezangen en gebeden. Dit is prachtig. De tempel heeft de aardbeving goed doorstaan. Hier kan kan ik heel de dag blijven.
Daarna rijden we naar Durbar square. Durbar staat voor paleis, dus het paleizenplein. Maar hier zien we pas wat de aardbeving echt heeft aangericht. We kunnen ons goed inbeelden hoe prachtig het moet geweest zijn. De paleizen omringd door tempels en pagoden. Maar bijna niets staat nog overeind en wat er staat is gebroken, hangt scheef of is stuk. De wederopbouw is volop aan de gang maar dat gaat toch nog vele jaren duren. Onze gids vertelt ons hoe hij de aardbeving beleefd heeft, mooi verhaal.
We bezoeken ook de tempel van Kumari, de levende godin, een meisje dat op jonfe leeftijd gekozen wordt en dan in haar paleis wordt opgesloten wel voorzien van alle luxe, maar ze mag niet buiten of ze mag niet bloeden want dan is het gedaan. Ze komt even aan de venster kijken, mooi meisje helemaal opgemaakt met een lefe blik kijkt ze naar haar bezoekers en dan verdwijnt ze weer. Best zielig.
We bezoeken nog een tempel een grote stupa maar door de aardebeving is het topje eraf en dat maakt het net speciaal.
Als laatste staan de crematies op het programma. Indrukwekkend, sereen, beklijvend.
Het komt echter maar 1 keer binnen zoals de 1ste keer voor ons was dat in Varanasi in India. Deze keer slurpen we de informatie van de gids, die ons vertelt oa vertelt over de ziekenboeg waar mensen die op sterven liggen snel naar toe gebracht worden om daar te sterven, en over de holy men (die niet altijd even holy zijn).
Het wordt een mooie dag, ik kijk weeral uit naar morgen

Niksen in Kathmandu

Een rustdag in het midden van ons verlofke, dat kennen we niet. Maar we laten het ons welgevallen.  Uitgebreid ontbijt in ons hotel en dan wat niksen. We herorganiseren de zakken want al het "thermisch" en ondernul gerief voor Tibet hebben we hier niet nodig. We pakken wat was bijeen en trekken de straat op op zoek naar een wasserij. Allez op zoek ..... op keuze want je valt er hier gewoon over. We slenteren nog wat rond en ik ga op zoek naar een nieuwe Nepal-outfit, want ik heb echt de verkeerde dingen meegebracht.  Stefan ontpopt zich tot een echte Yani op trekkersniveau, zijn opmerkingen even subtiel maar ook terecht. Enfin ik ben blij dat ik van de jeans vanaf ben. Het is hier warmer dan verwacht. We drinken koffie en eten cake. Slenteren terug naar het hotel waar we een plekje in de zon uitzoeken. Wat op messenger kletsen met Botswana, triominos spelen ( de Nepal-league is van start, stefan heeft de 1ste game gewonnen met 1 PUNT, amper overwinning).
Hij heeft ook facebook ontdekt en hoe je foto's moet posten; daarben ik niet altijd even gelukkig mee, maar hij vind het de max.
Morgen gedaan met de rust en beginnen we aan onze culturele 2 daagse. Ben benieuwd want er is natuurlijk ook veel verwoest van wat we willen zien. @moekie: Pan staat overmorgen geland.

Terug in Kathmandu

Onze 3 de dag hiken zit erop. Logeren nu 3 nachten in Kathmandu Guest House, centrum Thamel.
Gisteren zaten we in Nagarkot op de berg in een zalig hotel met een ongeloflijke mountainview. Alleen is dat aan ons niet besteed. Ik leg het even uit, zodra wij de hoogte in gaan voor een schoon vuetje begint het te misten of is het overtrokken of .... dus de sunrise no go. Bij het ontbijt begon het iets op te klaren maar minimaal. De groep japanners vonden het voldoende om statieven en lenzen van 3 meter boven te halen maar het prutske van Jeroen kon er niefs van maken. Het zij zo.
We wandelen vandaag van Nagarkot tot Baktapur. Nu zien we toch meer van de verwoesting die de aardbeving moet hebben aangericht. Pas op we zien geen ellende, het verdriet en het verlies speelt zich af achter gesloten deuren. We zien wel brokstukken, naast opbouw. We zien voor de 1ste keer veel propere blinkende golplaten. We zien een man die steen per steen de fundamenten van zijn huis aan het herbouwen is. We zien de tentenkampen in Baktapur waar nog steeds mensen wonen die wel bezig zijn met graan of rijst te zuiveren. Lives goes on. Mensen  blijven niet bij de pakken zitten. Mooi
Nu trekken we Thamel in op zoek naar een hapje eten.

2de dag hiken

Ondertussen hebben we ontdekt dat het toch een trekking is. Enfin t maakt niet uit, t is werken. Vandaag onze 2de dag.
Het begin  uphill is effe doorbijten. Het is vaak diep gaan, maar ik vind mijn tempo en rust wanneer nodig. De training in de gym zal zeker zijn vruchten afwerpen maar ik besef dat een stadsmadam als ik, met een bureaujobke en nen auto om mee naar de winkel achter den hoek te rijden meer investering had moeten maken. T is ni omdat ik met mijn bottinkes kan gaan winkelen in t stad dat ik er pijnloos de berg op en dan vooral af mee kan.
Op de middag eten we in een local retaurant op de berg en komen daar 2 oostenrijkse tegen. Tja, die kunnen wandelen natuurlijk.
Na de lunch volgende berg op met wel 1000 treden. Ik volg mijn eigen coachingsadvies : neem  kleine stappen. Dus ik beslis per 100 treden te starten, die worden er snel 50 en dan 30 tot 20. Maar het lukt. 500 treden is halverwege. Rond 700 of 750 of 800 ben ik dus de tel kwijt maar uiteindelijk haal ik de top en kan ik terugkijken naar de top van de andere heuvel waar we vandaan komen.
Terwijl we uitrusten komen er 4 vrouwen aan die van de markt komen, ze verkopen daar drank die ze thuis stoken. Ze zetten zich bij ons op de grond. Stefan trekt wat foto's en ze lachen zich te pletter als ze hun eigen beeltenis zien op de camera. Voor de rest keuvelen ze wat met de gids en de drager en lachen ze wat met ons hopeloze toeristen met onze rode kop, trekkerbroek en pet. Geen erg. Als wij vertrekken staan ze mee op en we lopen met zijn allen keuvelend naar beneden. Niettegenstaande wij er niets van verstaan, best gezellig.
We hebben er al bij al weeral 8 uur opzitten, waarvan dus het meeste wandelen.
We logeren in een zalig hotel op de berg. We drinken eerst nog een biertje met de gids en de drager. Hebben iets meer energie dan gisteren. Maar als we dan uit de zeteltjes komen merken we pas hoe stijf we alle 2 zijn. Met stijve benenen pijnlijke voeten gaan we naar onze kamer (weer wat trappen op en af). Na een HETE douche masseert stefan mijn voeten met verkoelende creme en als we niet oppassen vallen wegewoon in slaap. Vermannen en gaan eten, met mijn thermisch ondergoed aan en mijn muts op ... want zo gaat dat hier in de bergen.