De weg naar Bagan

Vandaag zijn we onderweg naar Bagan. MAAR eerst nog een tempel bezoeken namelijk Thanbodday. Die moet je gezien hebben. Ik kan maar niet besluiten of ik hem nu lelijk of mooi moet vinden, gecharmeerd ben ik in ieder geval. Een stoepa omringd door ontelbare kleinere stoepa's, pastelkleurig, ….. dacht ik. Net bruidstaarten, ik vind het wel iets hebben. 

Tot we bijna rond zijn waar ze de stoepa aan t bijschilderen zijn in de oorspronkelijke schreeuwerige kleuren, maar die eigenlijk ook wel iets hebben. Mijn mooie pastelletjes worden overschillderd omdat ze afgegaan zijn door de zon. Het is alvast origineel. 

Binnen, en buiten ook, is het weer allemaal grandeur wat de klok slaagt. En overal OVERAL Buddhabeeldjes, 583.576 of zoiets. Ze maken de design van de tempel. Eigenlijk ook wel ok. 

We struinen rond in en rond de tempel, kijken onze ogen uit. Ik laat met zelfs even verleiden om via een steen een gunst te vragen aan Buddha.

Ondertussen ben ik erachter. Thanbodday heeft alle elementen in zich om lelijk te zijn maar toch vind ik het mooi. Misschien zelfs heel mooi. 

Zarni demonstreert nog eens aan Stefan hoe hij zijn Longy moet knopen, hij loopt er altijd bij als een slons. Tot groot plezier van menig Myanmarees.

We rijden verder richting Bagan en stoppen onderweg ergens aan een dorp.  Ergens in de middle of nowhere staat er dan weer een oude onderkomen tempel met schitterende muurschilderingen, voor ons alleen. We lopen wat rond in het onooglijke dorp waar ze niet voorzien zijn op toeristen, geen winkeltjes met prul, geen kinderen die jengelen. We kijken hoe ze wierrookstokjes maken en de pottenbakster had gisteren tot 10 uur gewerkt en haar potten stonden te drogen, dus geen demonstratie ook goed. Ze had een mooie tuin. 

Na de lunch rijden we verder naar de jetty waar Zarni ons overdraagt aan de volgende gids KI, een meisje deze keer. Ze wandelt met ons naar de jetty ofte de kant van het water waar een plank over het slijk ligt zodat we op de boot geraken. Een paar plastieken stoelen en versleten bamboe stoelen. Geen Franscretenlaanstoelen maar het is goed voor ons. We instaleren ons en varen de Ayerarwaddy af naar Bagan. Fris windje, ontspannend, lekker op het water zijn maar ook niet veel meer dan dat. Tja we zijn wat verwend met onze Sunstar. 

Ki brengt ons naar ons Hotel en legt het plan voor de komende dagen uit. En dan mogen we eindelijk RUSTEN. Ik boek nog eerst een manicure achter de hoek en dan vervoeg ik mij bij Stefan die aan het zwembad ligt. Die heeft al een duikske genomen en springt er met mij nog eens in. En dan …. In t zetelke …. Een snurkse hier en een snurkse daar. T kan geen kwaad hier. 

Als de zon onder is gaan we douchen en ga ik naar de pedicure. Voor 5 € half uur verwenning …. Echt wel … ze heeft dat goed gedaan. Ik mag niet klagen. Ik was wel blij dat ik zo’n beejte op nen hoge stoel zat want plots zag ik in de deuropening een muis, en een vrij grote. Ze was even snel verdwenen als gekomen. Ik denk ok moet kunnen. Beetje later muis weer aan de deur, floep achter de kast. Ok nog mogelijk, we zitten in Myanmar niet waar. Iets later loopt die gewoon langs alle muren heel het salon rond. Niemand die reageert. Ik ook niet trouwens. 

Ondertussen beginnen we Myanmar zo wat beter te kennen. Er zijn zo van die dingen die gewoon anders zijn dan anders en dat is ok. Ik zal een voorbeeld geven. Ze rijden hier rechts maar hun stuur staat rechts. Wij hebben daar zelf 2 dagen over gedaan om het te zien. Want je stapt in een auto met de chauffeur aan de ander kant maar bewegen in het verkeer is niet zo anders buiten natuurlijk de Aziatische chaos.

Stopkontakten staan uit als ze bij ons op staan. 

Onze gids studeerde voor computerengineer maar uit het boek, er waren geen computers om op te oefenen. Hij had er zelf nog nooit een gezien. 

Maximum snelheid in de dorpspomp is 48 km per uur.

Wc papier gebruiken ze als zakdoeken, en zo zijn er nog dingen. 

Ik heb ook geleerd dat monniken niet bedelen, ze gaan de straat op en krijgen donaties van de mensen. Het Boedhisme is hier echt een manier van leven. Mooi eigenlijk wel

Het is natuurlijk een militaire staat, als ze demonstreren tegen iets (want dat doen ze wel hoor) dan treedt op een gegeven moment het leger op, soms ook met doden, en dan verandert er niets en dan zeggen ze “we moeten nog wat wachten”. En dat doen ze dan. Je moet het maar kunnen zo berusten in je lot en gelover dat het verandert. Actie en reactie