Tibet : het blijft een droom

De volgende ochtend ben ik helemaal kapot. Ik rekende op een goede nachtrust maar dat mocht geen zijn. Elk uur 5 minuten aan de zuurstof, wachten tot het uur om is dan weer. Rekenen wanneer je de volgende pijn stiller kan nemen, droog dorst drinken warm koud uitgedroogd wakker, rug, buik linkerzij; nee dan wordt ik misselijk, rechterzij nee dan voel ik de messen in mijn hoofd. Alleen op de rug. 's Morgends is de hel; doorbijten Hilde want de Potala wacht op je! Een douche doet me goed en ik voel me iets beter, nog een beetje zuurstof en dan haal ik misschien het ontbijt. Ik wring wat yoghurt naar binnen.
Als Pemma ons komt halen krijg ik het volgende advies : You must rest. I advice you not to go to Potala . Safety first. Normaal is dat een programma waar ik best mee kan lachen.  Deze keer niet.
Maar ik aanvaard het eigenlijk voel ik ook wel aan dat ik niet anders kan en ik kruip terug in mijn bed dat ik ondertussen begin te haten. Ik ben zo teleurgesteld dat ik dit moet missen maar troost me met de gedachte aan de geschenken die ik al wel gekregen heb: de Mezquita die voor ons open ging op kerstdag met het gregoriaanse koor, of onze zalige gids bij Palenque, of de Mexicaanse verpleegsters,  de Taj Mahal, Halong Bay met de kinderen, Carter, en een zalige crew, het strand van Hoi An met het sea fruit(nog altijd my happy place), ....
Ik rust en Stefan komt na 3 uur terug vol van ..... met mooie foto's en een boek voor mij. Lief zo ben ik er toch ook een klein beetje geweest. Hij vertelt hoe anders het is van al wat we al gezien hebben, de verhalen over de Daila Lama's, de rijkdom, de wijsheid, .... Normaal in het hoogseizoen moet je op een uurtje binnen en buiten, maar nu niet,  hij heeft echt de tijd kunnen nemen met zijn privé gids.
We gaan iets eten (of ik doe een poging tot) en hebben het onvermijdelijke gesprek over wat we moeten doen. Wat zijn de opties en de alternatieven. Morgen trekken we naar 4600meter. Das nog eens 1000 meter hoger. Ik besef dat dat er geen goed aanckan doen.
Als Pemma ons komt halen voor de namiddag sightseeing bespreken we het met hem. Hij ziet ook wel dat het niet gaat en we besluiten de alternatieven uit te zoeken om te vertrekken: vroeger weg, wanneer, kost, hoe? We gaan langs de lokale agent en er is een vlucht naar Katmandu de volgende dag of zaterdag (nee, das nog 4 dagen). Kunnen we omboeken, nieuwe vlucht betalen, is er plaats? Hij gaat het uitzoeken en wij gaan alvast naar Lhasa Public hospital. Dat is iets nieuws : Pemma neemt de lead, schrijft me in en loodst me door verschillende kamers naar een dokter. We vinden ergens iemand in de hoek van de kamer staat een plateau met eten , wij denken voor de hond. De dokter komt, we staan ergens in een deuropening,  wat chinees gebrabbel, spulletje aan mijn vinger om zuurstof te meten oei 70 % ( is dat te weinig ?). Brabbel brabbel, bloes omhoog, diep inademen, komt iemand binnen, brabbel brabbel Pemma vertaald, gaat iemand anders buiten, deur open. Ok. Enfin ik moet aan de zuurstof en het verdikt is gevallen. Hoogteziekte en zo snel mogelijk naar beneden. Ik wordt aan de fles gehangen, Pemma zorgt voor de papieren voor de verzekering (ben benieuwd alles is in het Chinees). Ondertussen belt de agent dat de tickets kunnen omgeboekt worden en dat ze hem effe komen halen voor de paspoorten en alles te regelen.
Ik bekom van de zuurstof en heb een zalig gesprek met Pemma, wat zou hij fijn gezelschap geweest zijn op onze tocht.
Ik voel me beter en we gaan terug naar het hotel, maar het gaat snel weer berg af. Stefan organiseert de valieskepak, en dat is hij duidelijk niet gewoon. ZAGEN als een oude schooljuffrouw. Moest ik me niet zo ellendig voelen ik kon ermee lachen. Achteraf legt hij me uit dat het sterker is dan zichzelf en dat het een manier is om zijn frustratie en teleurstelling te verwerken.
Als we gaan eten kom ik er een beetje boven op, de chickennoodlesoup smaakt me zelfs. Nog 1 nachtje en dan kunnen we weg. Op de kamer voor het slapen gaan merk ik dat mijn vriend de zuurstof fles leeg is. De nacht wordt een hel, met mindfullness duw ik de KOPKOPKOPPIJN weg. Het koude washandje zoals ik van moekie geleerd heb doet wonderen. Ik tel weer de uren. Ik ben een wrak. Maar we kunnen vluchten. Pemma en de chauffeur pikken ons op en brengen ons naar de luchthaven.
Wat een teleurstelling: het zou zo anders geweest zijn, de kloosters, de natuur, base camp, het pure boedhisme met Pemma en Poetsie, 2 toffe kerels waar we het helemaal mee zagen zitten.
Tibet is een droom en voor ons zal het een droom blijven