5 dagen trekken : de balans

In het Trek-o-tel waar we logeren voor en na onze trekking hangt een blad "when was the last time you did something for the first time". Ik wist effe niet maar nu wel.
Het is een ongelooflijke ervaring geweest op zoveel manieren.
Fysiek zo diep moeten gaan, afzien en doorgaan, over de grens en het halen. Zo trots. Omhoog omhoog 1000 meter stijgen trappen trappen en op je adem trappen , omlaag omlaag omlaag, die knieen en kuiten. Ik zoek vandaag nog altijd de gemakkelijkste weg om het trotoir af te stappen. Pas op het was niet altijd  moeilijk,  soms was het ook een beetje Nepalees plat.
Comfort zo diep gaan, de lodges waren zo basic, of zo onder basic mag ik best zeggen. Gemeenschappelijke douches en wc's ik kan het niet beschrijven. Koud, buiten, voeten of geen voeten, stank, hygiëne?  Welke hygiëne?
Temperatuur onder nul zodra de zon onder was en geen verwarming, harde bedden met gore lakens en een dons waar god weet wie onder gelegen heeft. Slapen in de kleren die je de volgende dag weer aantrekt, met je kousen aan.
Maar je krijgt er zoveel voor terug; een prachtige natuur waar je 5 dagen 1 mee bent, vriendelijke mensen, Namaste en een glimlach bij elke ontmoeting,  verwondering over het mooie rurale leven en hoe het allemaal in zijn werk gaat, het harde maar toch mooie leven, de kracht van de mensen - ze dragen echt alles manden gevulde met alles van het veld, balken, kisten, we zagen zelf een zoon zijn zieke moeder de berg op dragen , zo ontroerend. De babbels op de berg met een europeaan die hier uiteindelijk leeft, de trotse schoonouders van Tom Van Dijck, 2 australische koppels die we altijd terug tegen kwamen, onze 6 finse dokters,
Onze gids die zo zorg voor je draagt, op de berg en in de lodges en alles voor je regelt. Onze drager Ripu, die ik zo dankbaar ben; my guardian angel noemde ik hem: heel de tocht bleef hij achter me op de moeilijkste plekken erg dicht, bij het minste schuivertje had hij me en als ik eens een verkeerde plek koos om mijn voet te zetten floot hij zachtjes zodat ik wist dat ik een ander pad moest kiezen.
De laatste avond dat onze gidsen en trekkers ons en de finse dokters ons trakteren op een feestje, live musicen dans. Echt leuk
Een groep Amerikaanse macho's hoorden we boven besluiten om de jeep terug te nemen, een japanse toerist maakt de tocht terug op een paardje, sissies. Wij niet, hoe hard ook we hebben de trekking rond gemaakt en deze middag kwamen we terug aan op het punt van vertrek helemaal rond. Wat een voldoening, wat een nieuwe andere, waardevolle ervaring. Eentje die weer van ons lijstje kunnen schrappen.