Tja off line en ook echt off line.
Dat is hier echt wel zo. Je bent echt van de wereld. Deze keer heb ik onze avonturen niet bijgehouden, ze waren thans niet minder indrukwekkend.
Vandaag hebben stefan en ik onze 4x4 ingeleverd. Beetje met pijn in het hart maar t is nu eenmaal zo. De volgende 800 km richting Botswana zittrn we op de 2de rij in de babs, luxe want we moeten gewoon niets doen, maar zweten want geen airco en geen car playlist. Het is wat het is. Anyway we zitten vandaag in een Okunbara Elephant lodge; verschrikkelijk dubbel: het lijkt op het peperkoeken huisje, wel gezellig maar ook lelijk, lekkere dikke lelijke leren zetels. Onze kamers hebben ern gigantische gemeenschappelijke zitkamer en terras, maar door de vele glaspartijen zit je in een sauna en de groene kleur getuigd van slechte smaak. Maar het is genieten in een heerlijke zetel op ons terras met zicht op de vallei.
Het zwembad is "te verfrissend" en beetje vuil, maar voor ons alleen en we breken onze fles witte wijn en voor stefan een pintje.
We bezoeken de dieren in gevangenschap een caracal, cheeta's en leopard. We mogen zelfs in de kooi van de caracal, die zich laat aaien. Wanneer krijg je de kans? Maar voor mij voelt het fout. Hiervoor kom ik niet naar Afrika.
Diner is super; er staat wild op het menu ; zebra, gnoe en Oryx, lekker hoor maar toch ook weer dubbel.
Het zit hier vol Duitsers en de boel wordt gerund door stagiaires, ik had wel eens de eigenaars willen zien. Raar
Onze laatste avond in Swakopmund hebben we de pensioenviering van de Moekie uitmuntend gevierd in deJetty 1905. Het was feest. Alle remmen los, heerlijk, maar veel te veel gegeten, Oesters, heerlijke seafood platters dessert en de nodige bubbels en drank. We vermakrn ons met het maken van een filmreportage maar niet elk filmpje haalt de selectie. Superavond maar de volgende dag(en) moeten we het verduren, de ene al wat meer dan de andere.
Onze volgende stop is Solitaire, een tankstation in de middle of Nowhere waar een heel verhaal aan vasthangt. Dat vertel ik wel als ik thuisben. In ieder geval kan je daar of all places, heerlijke warme appeltaart eten.
De tocht is best avontuurlijk. Stefan moet gigantisch in de remmen gaan voor een Oryx die plots besluit de baan over te steken. Dat scheelde weinig en een beetje verder een steen in de ruit. Allemaal niet zo erg of zoals Evita can Bushlore zegt : je hebt niet in Namibië gereden als je geen platte band of steeninslag hent gehad. Okay
Gisteren heeft stefan ons naar de sosusvallei gereden. Je weet wel de rode duinen van de Namibwoestijn. Weeral niet te vertellen maar te zien. Ik ga de uitdaging aan en klim de duin op. Het lukt me wonderbaarlijk goed. Effe ui de comfortzone als ik de stijle wand loodrecht in het losse zand naar beneden moet. Maar ik kom er zonder kleerscheuren vanaf. We genieten van dead valley
Geen opmerkingen:
Een reactie posten