Vlucht naar Heho. Pindaya - Kalaw

Pff deze ochtend wake up call om 6u15. Pijnlijk maar als we ons ontbijt nemen op het rooftopterras van ons hotel zien we wel de luchtballonnen vertrekken dankzij dit vroege uur. Erin zitten is natuurlijk het einde maar ze in de lucht zien hangen ook. 

Ki pikt ons op, brengt ons naar de luchthaven checkt ons in en neemt afscheid. Lieve dame. 

De luchthaven van Bagan is een belevenis. Onze boarding pass is handwritten. Wij zijn Hilde Francisca R. Ve en Stefan Jean P Deble. Wij krijgen een groene stikker op onze t-shirts. Je moet langs een soort controle waar ze je naam op een geprinte lijst aftschippen. Even door de security. Dan kom je in een grote ruimte met plastieken stoeltjes waar je kan wachten. Af en toe roept een hostess iets door de micro waar je niets van verstaat. Maar je ziet dan wel aan de kleuren van de andere stickers dat het nog niet aan jou is. Sommige mensen gaan iedere keer maar in de rij staan en worden dan teruggestuurd. Er is ook een ander manneke van een andere airline, die binnen komt, de kleur boarding pass laat zien en iets roept en dat werkt eigenlijk veel beter. De deur waardoor de passagiers de tarmac op gaan wordt gesloten met  een hangslotje (soms wel, soms niet). Onze vlucht heeft vertraging, dus na 1,5 uur begin ik te verstaan wat ze zegt. Ik dacht eerst dat het Minyamarees was maar het was gewoon “May I have your attention please flight number …”. 

Boem op een half uurtje staan we in Heho, 24 graden, eindelijk normale temperaturen. Tot nu toe was het 30 tot 35 graden. Ook niet echt normaal voor deze tijd, climate change is overal. 

Onze gids en chauffeur staan ons uiteraard braaf op te wachten en we starten onze rit naar Pinadaya. Mooi landschap, weer iets helemaal anders (een beetje voeren of de Vlaamse  Ardennen).

In Pindaya gaan we eerst naar Grot met de 8000 Boeddhabeelden. Die hebben ze nog maar pas einde vorige eeuw ontdekt. Wat moet ik daar nu van denken. Het is waanzin zo’n grot, dat stopt niet. Maar alles goud wat de klok slaat, weer te veel is niet genoeg en je moet het weer gezien hebben. 

We lunchen aan het meer en als we willen vertrekken komt er net een stoet voorbij. Het is de tijd van Donation Festival. Een soort Kerstmis voor de Monniken. Het komt erop neer dat er een soort Kerstboomstaketsel ineen getimmerd wordt en daar worden dan cadeautjes voor de kloosters aan gehangen. Dat gaat over bezems, emmers, eetkommetjes, handdoeken, ventilators, monnikgewaden, en allerhande huisgerei tot natuurlijk geld. De boom wordt helemaal opgesmukt, bvb elk briefje geld zit in een apart plastiek zakje en wordt symmetrisch opgehangen. Deze boom wordt op een auto gezet of gedragen en vandaag komt er net zo’n stoet voorbij om al die cadeautjes naar de kloosters te brengen. 

Per dorp, of school of bedrijf of organisatie. Eerst de meisjes mooi opgemaakt in hun fijnste kleren, heel devoot en serieus en dan de mannen; uitgelaten, vrolijk, dansend en volgens mij goed zat. Maar echt leuk om te zien. 

Na de stoet, bezoeken we een parasollemakerij. Ik laat mij verleiden, maar het modelletje dat ik nu net wil heeft ze niet in de juiste kleur. Oh maar geen erg dan maak ik dat even voor je. Welke kleur wil je? Rood ? En bam op geen minuut tijd schildert ze de tekening die ik wil op de parasol van de kleur die ik kies. Ik ben onder de indruk van haar tekenskils en Stefan van het vakmanschap van de man die de bamboe en houtdingetjes maakt. Iedereen gelukkig;

Uiteraard wordt het steeds later en we moeten nog een eindje naar het hotel. Dus de hoedjesmakerij laten we aan ons voorbij gaan. 

We checken in en gaan de straat op. We bezoeken de plaatselijke markt, altijd leuk. 

Daarna gaan we nog eentje drinken en geraken aan de praat met een leuk Duits koppel. Die hebben net 14 uur op de trein gezeten van Yangon naar hier voor 1,5 €, inclusief levensverzekering (stond op het ticket). Ze waren wel gebroken.