Niksen in Pokhara

Wij kunnen maar een halve dag een hele dag niksen, dius beslissen we vandaag een auto te huren en een kleine sightseeing te maken in Pokhara.
We vinden een taxi die ons voor een redelijke prijs wil rondtoeren. Op het programma : een grot, een waterval, tibetaans vluchtelingenkamp, de ancient market en een hindoeïstische tempel. And we're off.
De trap naar de grot vonden we wel leuk beetje escher, maar de grot zelf .... hard als je niet genoeg bukt heb ik mogen ondervinden.
De waterval noemt Davis Fall, naar mevr. Davis die aan het baden was met haar man en meegesleurd is door het water in 1961. Zielig he. We zien een foto van hoe het moet zijn als het regenseizoen is DAN moet het indrukwekkend zijn.
Van het Tibetaans vluchtelingenkamp zijn we dan wel onder de indruk, er is een mooie fotoreportage en daar wordt je wel stil van. Ze verkopen PRACHTIGE tapijten, maar hoe neem je dat mee naar huis. We bezoeken nog een klein Tibetaans klooster, klein, bescheiden, .... damned we hebben toch wat gemist.
De ancient market lukt niet, de taxi brengt ons eerst naar een soort shoppingmall en dan naar een supermarkt.  Laat maar zitten.
De hindoeïstische tempel vinden we dan weer wel leuk, op de beeg mooi zicht en er was net een trouwerij aan de gang.  Beetje raar wel, bruidje zag er nier zo happy uit.
Ziezo en nu zijn we klaar voor een halve dag niks doen ttz : lekker eten, in de tuin triominos spelen, ( de garcon leert ons nog een Nepalees spel met tijgers en geiten,  leuk je hebt alleen wat steentjes nodig, je kunt het overal spelen), beetje shoppen, rusten op bedje in hotelleke, weer eten en gedaan.
Nu gaan we stilletjes aan slapen, want we zijn moe can deze drukke dag.
Morgen vertrekt de wagen om 7.30 naar Katmandu.  Max 7 uur rijden.
Het einde is nu echt in zicht, tijd om de balans van de reis op te maken

Festival in Pokhara

Deze middag komen we moe maar voldaan terug aan in Pokhara.
We doen deze middag niets, gaan in het Lavazza kafe in de tuin zitten en rusten, eten een hamburger. Daarna lopen we wat rond en je merkt direct het verschil. Het is 5 dagen festival, vandaag wordt de koe gevierd, overal kinderen, in klederdracht met een mobiele muziekinstallatie die overal dansen. Heel leuk. De straten worden versierd met lichtejes en op de grond worden er kleurijke tekeningen gemaakt voor elk huis. Wij shoppen wat en ik besluit toch maar een massage te boeken (Niettegenstaande de laatste negatieve ervaring in India).
Maar man wat een heerlijke massage was dat : the best ever. Ayruvedusch, beetje drukken en dan met veel olie eerst die benen, man wat doet dat goed, een beetje de drukpunten op de voeten heerlijk. Wat kunnen die spieren dat gebruiken.  Enfin het wordt een volle 60 minuten zalig wegdromen.
Stefan geniet van het Happy Hour achter de hoek. We eten in trendy restaurant en gaan nog even de straat op. Overal lichtjes en kaarsen en muziek.en dans.  We blijven ergens staan kijken en genieten. Een groep dansende kindjes komt mij halen om mee te dansen en ik laat het gebeuren. Plezier.
Wat is het leuk om tijdens de festivalweek in Pokhara te zijn.

5 dagen trekken : de balans

In het Trek-o-tel waar we logeren voor en na onze trekking hangt een blad "when was the last time you did something for the first time". Ik wist effe niet maar nu wel.
Het is een ongelooflijke ervaring geweest op zoveel manieren.
Fysiek zo diep moeten gaan, afzien en doorgaan, over de grens en het halen. Zo trots. Omhoog omhoog 1000 meter stijgen trappen trappen en op je adem trappen , omlaag omlaag omlaag, die knieen en kuiten. Ik zoek vandaag nog altijd de gemakkelijkste weg om het trotoir af te stappen. Pas op het was niet altijd  moeilijk,  soms was het ook een beetje Nepalees plat.
Comfort zo diep gaan, de lodges waren zo basic, of zo onder basic mag ik best zeggen. Gemeenschappelijke douches en wc's ik kan het niet beschrijven. Koud, buiten, voeten of geen voeten, stank, hygiëne?  Welke hygiëne?
Temperatuur onder nul zodra de zon onder was en geen verwarming, harde bedden met gore lakens en een dons waar god weet wie onder gelegen heeft. Slapen in de kleren die je de volgende dag weer aantrekt, met je kousen aan.
Maar je krijgt er zoveel voor terug; een prachtige natuur waar je 5 dagen 1 mee bent, vriendelijke mensen, Namaste en een glimlach bij elke ontmoeting,  verwondering over het mooie rurale leven en hoe het allemaal in zijn werk gaat, het harde maar toch mooie leven, de kracht van de mensen - ze dragen echt alles manden gevulde met alles van het veld, balken, kisten, we zagen zelf een zoon zijn zieke moeder de berg op dragen , zo ontroerend. De babbels op de berg met een europeaan die hier uiteindelijk leeft, de trotse schoonouders van Tom Van Dijck, 2 australische koppels die we altijd terug tegen kwamen, onze 6 finse dokters,
Onze gids die zo zorg voor je draagt, op de berg en in de lodges en alles voor je regelt. Onze drager Ripu, die ik zo dankbaar ben; my guardian angel noemde ik hem: heel de tocht bleef hij achter me op de moeilijkste plekken erg dicht, bij het minste schuivertje had hij me en als ik eens een verkeerde plek koos om mijn voet te zetten floot hij zachtjes zodat ik wist dat ik een ander pad moest kiezen.
De laatste avond dat onze gidsen en trekkers ons en de finse dokters ons trakteren op een feestje, live musicen dans. Echt leuk
Een groep Amerikaanse macho's hoorden we boven besluiten om de jeep terug te nemen, een japanse toerist maakt de tocht terug op een paardje, sissies. Wij niet, hoe hard ook we hebben de trekking rond gemaakt en deze middag kwamen we terug aan op het punt van vertrek helemaal rond. Wat een voldoening, wat een nieuwe andere, waardevolle ervaring. Eentje die weer van ons lijstje kunnen schrappen.

5 dagen trekken :the sequel

Dag 3 : ik skip deze ochtend de zonsopgang. Stefan wordt om 5 uur uit zijn bed gezet. Ik draai me nog eens lekker om, en leg zijn donske onder me voor zacht. Er is veel lawaai in de lodge van iedereen die opstaat voor de sunrise at poon hill.
Als stefan terug is is het eigenlijk nog te vroeg voor me maar ja. Het is gelukt. Eindelijk het was een heldere hemel en het was heel mooi, maar ook heel druk en een stevige klim naar boven nog. Ben benieuwd naar de foto's.
Wij pakken onze zak en gaan ontbijten. Weer zo'n zware pannekoek. Ik krijg hem niet meer binnen maar stefan steekt hem lekker weg met nog een nepalees broodje en de helft van mijn pannekoek.
En dan zijn we weer weg : de dag begint met een zware klim van 1,5 uur. Het gaat steeds beter maar blijft zwaar. Eens boven is het zicht wel schitterend.  We hebben echt geluk met het weer, geen wolkje aan de lucht. Blijkbaar isdat de voorbije dagen anders geweest.Hetzelfde als op poon hill maar dan zonder zonsopgang.  De moeite voor de klim te maken. En dan is het 2 uur dalen door het oerwoud, dalen gaat maar is zwaar voor de benen en de knieën.  Lekkere lunch en weer verder. Een stukje plat volgens Kiran, maar plat heeft hier een andere betekenis denk ik.
Het laatste stuk is weer klimmen,  ik begin het gewoon te worden. Voor de ingang van het dorp worden we tegen gehouden blijkt dat er op de weg een dode koe ligt en dat stinkt dus we moeten een zakdoek voor onze mond houden als we er langs willen.  Grellig kop eraf en rest van de koe in de greppel. Blijkt het werk van een tijger. Oeps dat wist ik niet dat er hier tijgers waren, loop hier al 3 dagen rond.
We komen aan in de lodge,  drinken een bier met Kiran en Ripu en dan douchen, lekker warm.

5 dagen trekken

Dag 1 : Het is met een klein hartje dat ik eraan begin, maar wel vol goede moed.
Om 8 uur worden we opgepikt, of zouden we opgepikt worden. Dus wij braaf opstaan en helemaal klaar om te vertrekken maar .... neen hoor weer een chauffeurke dat staat aan te schuiven voor naft. We moeten mee met een andere groep. 6 finse vrouwen die hier op een soort missie zijn om een ngo te controleren of zoiets. Enfin gezellige boel. Veel later dan gepland vertrekken we met 6 kletsende finse vrouwen, 4 dragers en 2gidsen in een busje. Het wordt een helse rit van Pokhara naar Birthanti op 1015 meter. We vertreken meteen en laten de finse vrouwen achter ons. We registeren ons of beter gezegd Kiran doet dat voor ons en we zijn weg. Al snel stoppen we voor de lunch een lekker vegi noodle soepje en dan beginnen we aan de klim naar Thike Dhunga  op1540 meter. Het gaat goed ( het trainen in Kathmandu valley heeft goedgedaan). Het is hier ontzettend mooi in de bergen heel ander dan in de valley. Met momenten is het best zwaar maar al bij al valt het goed mee. Ik ben niet diep moeten gaan en heb helemaal geen bootcamp gevoel.
Om 3 uur komen we aan in de lodge. Beetje goor maar dat hadden we verwacht. We zijn hier als eersten dus profiteren we ervan om snel te douchen (nog goorder) en nog wat in de zon te zitten. We hebben al een masterplan uitgedacht om ons bedje iets zachter te maken deze nacht.
Proper gewassen drinken we een biertje op het terras, met zicht op de calvarietocht van morgen. Dat gaat afzien worden. 3000 steps omhoog naar de Ghore phani, als dat maar goed komt.
Het wordt steeds kouder, dus trekken we onzen decahtlon dammarekes aan en voeren het masterplan uit, bedje lekker gespreid voor vannacht.
Nu is het wachten op het eten heb best een hongerke. Het was een mooie dag

Dag 2 : de zwaarste dus die moet ik doorbijten en op karakter gaan. Het zal geen sinecure worden. Het klein hartje van gisteren is nog wat kleiner geworden. Om 7 uur ontbijt en om half 8 zijn we weg. Het begint direkt stevig met iets meer dan 3000 trappen te gaan .... omhoog he. Deze keer weet ik ongeveer waar ik aan begin want tijdens het hiken heb ik er 1000 gedaan. Dus gewoon 3 keer zoveel dan. De eerste paar100 gaan redelijk vlot maar dan is het werken, iedereen steekt me voorbij, halverwege ook onze 6 finse vriendinnen. Kiran onze gids en Ripu onze drager blijven bij mij en dragen goed zorg voor mij ... bvb als er paardjes of buffels ons pad kruisen. Wel een paar keer heel mooi zicht op de Anapurna south.  Maar voor de rest is het heel diep gaan. Stefan geeft me op tijd een energiereep, of een sprite en koopt zelfs banaantjes voor me. 2,5 uur ben ik bezig geweest om boven te geraken.  Boven gaan we lunchen, ik ben kapot. Dus ik denk, met ons vader als groot voorbeeld, ik ga hier gewoon een restaurant slaperke doen. Ik leg wat kussens op de grond en doe een heus powernapke. Niemand die ervan opkijkt. Het doet me goed en de veggie egg noodle soup ook. We leren een duitse vrouw kennen die 19 dagen aan het trekken is je kan je voorstellen dat dit niet aan ons besteed is.
Met vernieuwde energie vertrekken we aan het 2de deel van de trek.  Verder omhoog,  yep. Ook nog steps, ook nog zwaar maar het ergste hebben we gehad. We wandelen door soort tropische jungle, met watervalletjes, en riviertjes die door het pad lopen en veel klimmen.
Kiran houdons goed op de hoogte van de stand van zaken, en hoe dichter we naderen hoe meer moed je krijgt. En we halen het : Gorepani namaste. Op 2800 meter, dus vandaag 1300 meter geklommen
Uit de schouw van ons "hotel" komt rook en je kan hier warme appeltaart krijgen, dat belooft.
We nemen een"warme" douche ( dat is toch ook diep gaan hoor), trekken warme kleren aan en nu zitten we hier lekker aan de houtstoof met de andere trekkers, gidsen en dragers te bekomen van een zware dag. We hebben uiteraard een stuk warme appeltaart met thee gehad. and all is well☺
Straks op tij in bed. Morgenvroeg is het vroeg opstaan voor sunrise at poonhill.  Nog wat naar boven stappen voor een hele mooie sunrise te zien opde verschillende pieken van de anapurna.  Ik ga passen.  Onze ervaring leert ons dat naar boven gaan voor een schoon vuetje meestal niets oplevert buiten mist.  Dus als ik nog 3 dagen door moet ....

Reisstress

Vandaag vliegen we naar Pokhara.
Bedoeling is dat chauffeurke ons oppikt en naar de luchthaven brengt voor domestic flight. Er is wat onduidelijkheid over uur van pickup kan 8 uur zijn kan ook 9 uur zijn. Geen erg we zijn toch wakker, van de belletjes en de klokken die klinkelen heel de morgen en de blaffende honden niet te vergeten.
We ontbijten op de rooftop en babbelen met de eigenaar van het hotel. Hij runt en foundation voor gehandicapte kinderen en het hotel dient om de foundation te fondsen. Vermits dar om 8 uur het chauffeurke er niet is besluiten we dat het 9 uur zal worden.
We zitten in de "lobby" van het hotel en komen daar een nederlander tegen die net afgestudeerd en vrijwilligerswerk komt doen in de foundation.  Eerst een maand helpen en dan met zijn vriendin Azie rondtrekken.  Mooi toch.
Ondertussen wordt het later en later en nog altijd geen chauffeurke.
Mijn instinct zegt me dat er iets niet klopt, stefan maakt er geen punt van. Uiteindelijk laat ik toch maar eens bellen naar de tour organisatie. Ze zoeken het uit en bellen terug. Wachten en later worden.
Enfin, blijkt dat het chauffeurke in de rij staat te wachten voor fuel en er dus niet geraakt.  Fijn om weten.
Het hotel regelt een taxi voor ons, we moeten naar het plein en daar staat hijcte wachten. Geen probleem het is domestic dus we zullen het wel halen. Als ik de taxi zie vraag ik toch effe aan Stefan, want die kent daar meer van als ik, of hij denkt dat de wagen de rit gaat halen?
Enfin we stappen in en zijn weg, nog even de broer van chauffeurke oppikken. De klok tikt.
Enfin uiteindelijk zijn we weg, de oude stad uit geraken is geen sinecure maar het lukt. En we zijn onderweg naar de luchthaven,  so far so good. De klok tikt.
Halverwege ergens tijdens het schakelen gekraak en krak. Koppeling weg. Wat nu, gewoon in 1ste vitesse de rest van de weg naar de luchthaven afgelegd.  Alles kan hier.  De klok tikt.
Maar we geraken wel op tijd in de luchthaven, checken in en straks boarden. Goed voor toch wat vakantie stress😯

Ondertussen na een vluchje van 30 minuten in een propellervliegtuig geland in Pokhara,  ingecheckt,  powernapke gedaan, gegeten en nu aeen heerlijk bakje koffie in zalige zeteltjes van de himalayan joe

Patan en Baktapur

Vandaag gaan we weer op stap voor een portie cultuur.
We laten een tibet valies achter in Katmandu guesthouse en vertrekken naar Patan. 1 van de 3 koningssteden. Jammer dat ik moeite heb om foto's te posten want ik kan het niet vertellen. We zien mooi, heel mooi, maar ook heel veel "moet mooi geweest zijn. Het is dubbel hoor. In patan bezoeken we de gouden tempel, een boudistische tempel en daar kunnen we zo van genieten.  Weer helemaal ons ding.
We groeten een beeldje aan de ingang van het koninklijk paleis voor de moekie.
Dan rijden we door naar Baktapur, weer mooi, heel mooi maar enorm veel "moet ontzettend mooi geweest zijn". De verwoesting van de aardbeving zijn hier echt goed te zien, heelder stadgedeeltes in puin. Verschrikkelijk.
We gaan op zoek en vinden de gaths maar alles ligt zo in puin dat ik me er zeer onbehaaglijk bij voelde.
We dineren op een roof top met zicht op het plein waar de avondactiviteit zich begint te ontrafelen; vrouwen die groentjes verkopen, de tempel waar nog offerandes gebeuren, mannen die zingen en muziek maken, kinderen die spelen en gezellige avonddrukte leuk om te aanschouwen.
Ronde 2 van de Triominos Nepal-league wordt gespeeld: I' m back stand 1-1.

Katmandu cultuur

Vandaag grote cultuurdag en morgen ook.
Na het ontbijt maken we eerst kennis met de gids die 5 dagen onze metgezel zal zijn tijdens de trekking. Ziet er toffe kerel uit.
Om 9 uur rijden gids en chauffeurke voor en beginnen we aan ons dagje cultuur.
Het begint al direkt goed met de monkey tempel of Swayambhunath. Prachtig ik laat het binnenlopen. Er is net ook een offerfeest aan de gang en  vrouwen in het rood gekleed preparen minutieus hun offerschoteltje met allemaal minuscule belangrijke offerandes die ze daarna her en der in de tempel verspreiden. De geur van kaarsvet, wierrook en kruiden die gebrand worden, vermengd met gezangen en gebeden. Dit is prachtig. De tempel heeft de aardbeving goed doorstaan. Hier kan kan ik heel de dag blijven.
Daarna rijden we naar Durbar square. Durbar staat voor paleis, dus het paleizenplein. Maar hier zien we pas wat de aardbeving echt heeft aangericht. We kunnen ons goed inbeelden hoe prachtig het moet geweest zijn. De paleizen omringd door tempels en pagoden. Maar bijna niets staat nog overeind en wat er staat is gebroken, hangt scheef of is stuk. De wederopbouw is volop aan de gang maar dat gaat toch nog vele jaren duren. Onze gids vertelt ons hoe hij de aardbeving beleefd heeft, mooi verhaal.
We bezoeken ook de tempel van Kumari, de levende godin, een meisje dat op jonfe leeftijd gekozen wordt en dan in haar paleis wordt opgesloten wel voorzien van alle luxe, maar ze mag niet buiten of ze mag niet bloeden want dan is het gedaan. Ze komt even aan de venster kijken, mooi meisje helemaal opgemaakt met een lefe blik kijkt ze naar haar bezoekers en dan verdwijnt ze weer. Best zielig.
We bezoeken nog een tempel een grote stupa maar door de aardebeving is het topje eraf en dat maakt het net speciaal.
Als laatste staan de crematies op het programma. Indrukwekkend, sereen, beklijvend.
Het komt echter maar 1 keer binnen zoals de 1ste keer voor ons was dat in Varanasi in India. Deze keer slurpen we de informatie van de gids, die ons vertelt oa vertelt over de ziekenboeg waar mensen die op sterven liggen snel naar toe gebracht worden om daar te sterven, en over de holy men (die niet altijd even holy zijn).
Het wordt een mooie dag, ik kijk weeral uit naar morgen

Niksen in Kathmandu

Een rustdag in het midden van ons verlofke, dat kennen we niet. Maar we laten het ons welgevallen.  Uitgebreid ontbijt in ons hotel en dan wat niksen. We herorganiseren de zakken want al het "thermisch" en ondernul gerief voor Tibet hebben we hier niet nodig. We pakken wat was bijeen en trekken de straat op op zoek naar een wasserij. Allez op zoek ..... op keuze want je valt er hier gewoon over. We slenteren nog wat rond en ik ga op zoek naar een nieuwe Nepal-outfit, want ik heb echt de verkeerde dingen meegebracht.  Stefan ontpopt zich tot een echte Yani op trekkersniveau, zijn opmerkingen even subtiel maar ook terecht. Enfin ik ben blij dat ik van de jeans vanaf ben. Het is hier warmer dan verwacht. We drinken koffie en eten cake. Slenteren terug naar het hotel waar we een plekje in de zon uitzoeken. Wat op messenger kletsen met Botswana, triominos spelen ( de Nepal-league is van start, stefan heeft de 1ste game gewonnen met 1 PUNT, amper overwinning).
Hij heeft ook facebook ontdekt en hoe je foto's moet posten; daarben ik niet altijd even gelukkig mee, maar hij vind het de max.
Morgen gedaan met de rust en beginnen we aan onze culturele 2 daagse. Ben benieuwd want er is natuurlijk ook veel verwoest van wat we willen zien. @moekie: Pan staat overmorgen geland.

Terug in Kathmandu

Onze 3 de dag hiken zit erop. Logeren nu 3 nachten in Kathmandu Guest House, centrum Thamel.
Gisteren zaten we in Nagarkot op de berg in een zalig hotel met een ongeloflijke mountainview. Alleen is dat aan ons niet besteed. Ik leg het even uit, zodra wij de hoogte in gaan voor een schoon vuetje begint het te misten of is het overtrokken of .... dus de sunrise no go. Bij het ontbijt begon het iets op te klaren maar minimaal. De groep japanners vonden het voldoende om statieven en lenzen van 3 meter boven te halen maar het prutske van Jeroen kon er niefs van maken. Het zij zo.
We wandelen vandaag van Nagarkot tot Baktapur. Nu zien we toch meer van de verwoesting die de aardbeving moet hebben aangericht. Pas op we zien geen ellende, het verdriet en het verlies speelt zich af achter gesloten deuren. We zien wel brokstukken, naast opbouw. We zien voor de 1ste keer veel propere blinkende golplaten. We zien een man die steen per steen de fundamenten van zijn huis aan het herbouwen is. We zien de tentenkampen in Baktapur waar nog steeds mensen wonen die wel bezig zijn met graan of rijst te zuiveren. Lives goes on. Mensen  blijven niet bij de pakken zitten. Mooi
Nu trekken we Thamel in op zoek naar een hapje eten.

2de dag hiken

Ondertussen hebben we ontdekt dat het toch een trekking is. Enfin t maakt niet uit, t is werken. Vandaag onze 2de dag.
Het begin  uphill is effe doorbijten. Het is vaak diep gaan, maar ik vind mijn tempo en rust wanneer nodig. De training in de gym zal zeker zijn vruchten afwerpen maar ik besef dat een stadsmadam als ik, met een bureaujobke en nen auto om mee naar de winkel achter den hoek te rijden meer investering had moeten maken. T is ni omdat ik met mijn bottinkes kan gaan winkelen in t stad dat ik er pijnloos de berg op en dan vooral af mee kan.
Op de middag eten we in een local retaurant op de berg en komen daar 2 oostenrijkse tegen. Tja, die kunnen wandelen natuurlijk.
Na de lunch volgende berg op met wel 1000 treden. Ik volg mijn eigen coachingsadvies : neem  kleine stappen. Dus ik beslis per 100 treden te starten, die worden er snel 50 en dan 30 tot 20. Maar het lukt. 500 treden is halverwege. Rond 700 of 750 of 800 ben ik dus de tel kwijt maar uiteindelijk haal ik de top en kan ik terugkijken naar de top van de andere heuvel waar we vandaan komen.
Terwijl we uitrusten komen er 4 vrouwen aan die van de markt komen, ze verkopen daar drank die ze thuis stoken. Ze zetten zich bij ons op de grond. Stefan trekt wat foto's en ze lachen zich te pletter als ze hun eigen beeltenis zien op de camera. Voor de rest keuvelen ze wat met de gids en de drager en lachen ze wat met ons hopeloze toeristen met onze rode kop, trekkerbroek en pet. Geen erg. Als wij vertrekken staan ze mee op en we lopen met zijn allen keuvelend naar beneden. Niettegenstaande wij er niets van verstaan, best gezellig.
We hebben er al bij al weeral 8 uur opzitten, waarvan dus het meeste wandelen.
We logeren in een zalig hotel op de berg. We drinken eerst nog een biertje met de gids en de drager. Hebben iets meer energie dan gisteren. Maar als we dan uit de zeteltjes komen merken we pas hoe stijf we alle 2 zijn. Met stijve benenen pijnlijke voeten gaan we naar onze kamer (weer wat trappen op en af). Na een HETE douche masseert stefan mijn voeten met verkoelende creme en als we niet oppassen vallen wegewoon in slaap. Vermannen en gaan eten, met mijn thermisch ondergoed aan en mijn muts op ... want zo gaat dat hier in de bergen.

3 dagen hiken

Zitten in hotelletje in de bergen na een dagje hiken. Ik dacht hiken is easey going beetje wandelen maar het is heus bootcamp. Mijn pijp is uit. Snel bedje in want morgen om 7 uur op om er weer voor een hele dag tegen aan te gaan. T is diep gaan voor mij ..... en ook voor Stefan maar die kan iets beter diep gaan 😊

Katmandu Nepal

Ondertussen weer helemaal de oude in Katmandu. Gisterenmiddag aangekomen,  fijn hotelletje (goed geregeld door online), middagje rust, met illy koffie en EEN HELE NACHT GOED GESLAPENGESLAPENGESLAPENGESLAPEN.
Vandaag op verkenning in de stad, valt allemaal goed mee. Op zijn Indisch, dus rommelig beetje vuil en chaos. Hier en daar mis je een stuk en ligt er puin. Hebben natuurlijk nog maar een stukjevan de stad gezien. Tamel, het toeristische deel is alvast goed op gang, de winkeltjes en restaurants tjes draaien goed. We hebben alvast elk een trekkersbroek gekocht vandaag want morgen gaan we 3 dagen hiken

Tibet : het blijft een droom

De volgende ochtend ben ik helemaal kapot. Ik rekende op een goede nachtrust maar dat mocht geen zijn. Elk uur 5 minuten aan de zuurstof, wachten tot het uur om is dan weer. Rekenen wanneer je de volgende pijn stiller kan nemen, droog dorst drinken warm koud uitgedroogd wakker, rug, buik linkerzij; nee dan wordt ik misselijk, rechterzij nee dan voel ik de messen in mijn hoofd. Alleen op de rug. 's Morgends is de hel; doorbijten Hilde want de Potala wacht op je! Een douche doet me goed en ik voel me iets beter, nog een beetje zuurstof en dan haal ik misschien het ontbijt. Ik wring wat yoghurt naar binnen.
Als Pemma ons komt halen krijg ik het volgende advies : You must rest. I advice you not to go to Potala . Safety first. Normaal is dat een programma waar ik best mee kan lachen.  Deze keer niet.
Maar ik aanvaard het eigenlijk voel ik ook wel aan dat ik niet anders kan en ik kruip terug in mijn bed dat ik ondertussen begin te haten. Ik ben zo teleurgesteld dat ik dit moet missen maar troost me met de gedachte aan de geschenken die ik al wel gekregen heb: de Mezquita die voor ons open ging op kerstdag met het gregoriaanse koor, of onze zalige gids bij Palenque, of de Mexicaanse verpleegsters,  de Taj Mahal, Halong Bay met de kinderen, Carter, en een zalige crew, het strand van Hoi An met het sea fruit(nog altijd my happy place), ....
Ik rust en Stefan komt na 3 uur terug vol van ..... met mooie foto's en een boek voor mij. Lief zo ben ik er toch ook een klein beetje geweest. Hij vertelt hoe anders het is van al wat we al gezien hebben, de verhalen over de Daila Lama's, de rijkdom, de wijsheid, .... Normaal in het hoogseizoen moet je op een uurtje binnen en buiten, maar nu niet,  hij heeft echt de tijd kunnen nemen met zijn privé gids.
We gaan iets eten (of ik doe een poging tot) en hebben het onvermijdelijke gesprek over wat we moeten doen. Wat zijn de opties en de alternatieven. Morgen trekken we naar 4600meter. Das nog eens 1000 meter hoger. Ik besef dat dat er geen goed aanckan doen.
Als Pemma ons komt halen voor de namiddag sightseeing bespreken we het met hem. Hij ziet ook wel dat het niet gaat en we besluiten de alternatieven uit te zoeken om te vertrekken: vroeger weg, wanneer, kost, hoe? We gaan langs de lokale agent en er is een vlucht naar Katmandu de volgende dag of zaterdag (nee, das nog 4 dagen). Kunnen we omboeken, nieuwe vlucht betalen, is er plaats? Hij gaat het uitzoeken en wij gaan alvast naar Lhasa Public hospital. Dat is iets nieuws : Pemma neemt de lead, schrijft me in en loodst me door verschillende kamers naar een dokter. We vinden ergens iemand in de hoek van de kamer staat een plateau met eten , wij denken voor de hond. De dokter komt, we staan ergens in een deuropening,  wat chinees gebrabbel, spulletje aan mijn vinger om zuurstof te meten oei 70 % ( is dat te weinig ?). Brabbel brabbel, bloes omhoog, diep inademen, komt iemand binnen, brabbel brabbel Pemma vertaald, gaat iemand anders buiten, deur open. Ok. Enfin ik moet aan de zuurstof en het verdikt is gevallen. Hoogteziekte en zo snel mogelijk naar beneden. Ik wordt aan de fles gehangen, Pemma zorgt voor de papieren voor de verzekering (ben benieuwd alles is in het Chinees). Ondertussen belt de agent dat de tickets kunnen omgeboekt worden en dat ze hem effe komen halen voor de paspoorten en alles te regelen.
Ik bekom van de zuurstof en heb een zalig gesprek met Pemma, wat zou hij fijn gezelschap geweest zijn op onze tocht.
Ik voel me beter en we gaan terug naar het hotel, maar het gaat snel weer berg af. Stefan organiseert de valieskepak, en dat is hij duidelijk niet gewoon. ZAGEN als een oude schooljuffrouw. Moest ik me niet zo ellendig voelen ik kon ermee lachen. Achteraf legt hij me uit dat het sterker is dan zichzelf en dat het een manier is om zijn frustratie en teleurstelling te verwerken.
Als we gaan eten kom ik er een beetje boven op, de chickennoodlesoup smaakt me zelfs. Nog 1 nachtje en dan kunnen we weg. Op de kamer voor het slapen gaan merk ik dat mijn vriend de zuurstof fles leeg is. De nacht wordt een hel, met mindfullness duw ik de KOPKOPKOPPIJN weg. Het koude washandje zoals ik van moekie geleerd heb doet wonderen. Ik tel weer de uren. Ik ben een wrak. Maar we kunnen vluchten. Pemma en de chauffeur pikken ons op en brengen ons naar de luchthaven.
Wat een teleurstelling: het zou zo anders geweest zijn, de kloosters, de natuur, base camp, het pure boedhisme met Pemma en Poetsie, 2 toffe kerels waar we het helemaal mee zagen zitten.
Tibet is een droom en voor ons zal het een droom blijven

Het dak van de wereld

En dat hebben wij geweten.
Na een paar uur geslapen te hebben staan we om 4 uur 's nachts gepakt en gezakt weerop straat. Alleen, want Chengdu slaapt. Ons chauffeurke brengt ons in een mum van tijd naar de luchthaven .... domestic. Wachten, inchecken , permit?, wachten, pascontrole,  permit?, douane, permit.?, koffietje oeps deze kan zonder permit.
En op een klein uurtje vliegen we naar Tibet. Best een vermoeinde onderneming.
Bij het verlaten van de luchthaven mogen we nog een keer de permits laten zien. En zoals we ondertussen al gewoon zijn staat onze gids voor 10 dagen ons op te wachten met een bordje een en big smile. Ziet er een leuke kerel uit.
Onze chauffeur heet Poetsie en de gids Pemma en we worden rondgereden in een heuse jeep 😊.
Inchecken in Yakhotel en dan 2 dagen vrij om te relaxen en te acclimatiseren, en veel te drinken. Ik dacht al zoiets toen ik veeschrikkelijk op mijn adem trapte als ik 1 verdiep moest stijgen (paar weken geleden als een turbo in het paleis naar de kleine zaal op het 5de). We gaan de straat op want we moeten onze jet lag wegwerken, maar dat is naast de vermoeidheid en de hoogte gerekend. Het dak van de wereld slaagt onverbiddelijk toe. Hoofdpijn, misselijk, niet vooruit kunnen, maar echt niet vooruit kunnen. In bed dan maar, drinken, rusten. Stefan komt er iets beter vanaf maar ..... . Niet kunnen slapen, de volgende dag een beetje slapen, niets kunnen eten en toch kotsen. Er komt een zuurstoffles naast mijn bed .... dat wordt mijn vriend😊. Weer een hele nacht wakker gelegen en eigenlijk... wil ik naar huis.  Maar ik wil het toch proberen,  neem rustig een douche dat gaat,  een half ontbijtje dat gaat, terug naarboven tanden poetsen dat gaat.
Toch maar proberen dan Pemma vertelt wat de planing is vandaag en ik fa er voor, we bezoeken en klooster en het zomerpaleis van dalai lama. En dan is mijn pijp uit, op gedaan schluss. Ik nog een ietsepietsie en kruip dan mijn bed in met mijn nieuwe vriend. Stefan gaat nog een klooster bezoeken waar de moniken kan zien debateren.  Jammer maar helaas. Het was leuk. Geraak moeilijk uit mijn bed. Gemma komt ons halen om ergens te geen eten. Leuk restaurantje. En dan ven ik er weer helemaal door. Pfffff.
Hiouden zo, want morgen de Potala. We zijn benieuwd.

Schelle - Brussel - Abu Dabi - Chengdu - Lahsa

Gezien onze vaste taxi naar Botswana verhuist is heb ik een waardig alternatief gezocht en gevonden. Goed op tijd rijd Mimi voor en dropt ons vakkundig in Zaventem. Thanks Mimi. Alles verloopt smoothly. Etihad is echt een top-airline. We zitten nog ni goe neer aan de linkerkant van de vlieger of we krijgen de menu al voorgeschoteld.  Laat maar komen.  We vliegen in 6 uur naar Abu Dabi. Daar even in transfer. Dan nog eens 6 uur naar chengdu. Om 7 uur s avonds landen we.  We worden gedropt in een toeristische wijk in Chengdu-city.  Beetje bizar,  we moeten een grote oude poort door naar een oud stadsgedeelte maar zo artificeel allemaal. Overal winkeltjes met chinese rommeltjes, eetthuisjes a la macdo maar dan met noedels een starbucks, karaoke bars en veeeeeeeeeeeeel Chinese toeristen, denken we.
Enfin we lopen er wat rond, eten een noedeltje maar besluiten toch maar te gaan slapen want de volgende ochtend wake up call om 3.30 want pickup naar de luchthaven om 4.00 uur. 
Het doet zeer deze ochtend. Ik heb niet het gevoel dat ik veel geslapen heb, we zien wel. Als we vandaag uitzitten zijn we er morgen door.
Weetje (voor wie het niet wist) : de panda's in Paridaiza komen van Chengdu

Tibet - Nepal : Hindernissen en twijfels

De volgende droom om af te tjippen op ons lijstje is Nepal en we combineren het met Tibet .... dachten we zo.  Ik zoek, vind en boek de juiste vlucht. Nog wat knippen en plakken met online en in april boeken we onze reis. 3 dagen later slaat het onheil toe in Nepal. We laten het effe los met de miserie en het verlies van de plaatselijke bevolking in onze gedachte.
Maar op een bepaald moment moet je toch beslissen "Gaan of niet gaan". En zoals je ondertussen wel begrepen hebt we gaan; het zal anders zijn, we zullen niet alles kunnen zien en doen , maar we zullen andere dingen zien en als alle toeristen weg blijven zal het nog moeilijker worden voor het land om terug op te bouwen.  De Friendship road tussen Tibet en Nepal is gesloten, vervelend want nu moeten we nen detour maken en vliegen op Kathmandu. Enfin we hebben beslist het op ons af te laten komen en straks om 22.00 uur TAKE OFF!

Lermoos 2015

We willen nog eens weg. Skiën maar geen volle week. Een shortski. Maar ik wil geen 2 dagen rijden om 3 dagen te skiën. Maar het mag ook geen stukken van mensen kosten. Ik vind ne goeien deal en we doen het. Vliegen via Eindhoven op Innsbruck, autootje huren. 4 nachten half pension in Posthansl in Heiterwang  en als het meezit 2 halve en 3 volle dagen skiën. We weten niet goed wat we moeten verwachten maar we gaan er voor.

Zaterdag 14 maart loopt de wekker af om 03.30 mmmmm?????. Douchen, ontbijten, nog een B&B'tje meepikken en de bus vertrekt om 04.30 zoals gepland richting Eindhoven. Parkeren in Parking 4 langparkeren en 10 minuutjes wandelen tot Eindhoven Airport. Zelf valies inchecken en door de controle .... nog rap een koffietjes en tijd om te boarden met onze boarding pas op smartphone ... we blijven bij. Op een dik uur zijn we in Innsbruck. Best spectaculair landen tussen de bergen. Ons autootje, een kleine Skoda, staat klaar en we zijn weer weg. Weer een uurtje later checken we in in Pension Posthansl.  We trekken ons skioutfit aan en zetten koers naar de skiverhuur voor ski's. We komen 1 minuut te laat en moeten wachten tot 13.30 tot de winkel terug open gaat. Kleine setback maar een heerlijke apfelstrudel mit vanillesauce zoals ze hem alleen in Oostenrijk kunnen maken verzacht de pijn.
Al bij al staan we om 13.45 op de piste. Waanzin slechts 10 uur tussen wakker worden en op de piste staan. Het is dan ook nog eens schitterend weer. We skiën tot we moe zijn en trekken dan naar ons pensionnetje waar we in den apero duiken. 

Best wat beneveld douchen we voor we aan de wiener schnitzel gaan en om 19.30 gaan de lichten uit. We zijn kaput.

Oostenrijk is best anders skiën als Frankrijk wat we gewoon zijn.  Het domein waar we een pas voor hebben bestaat uit een 6-tal gebiedjes.  Wij dachten dat je van het ene naar het andere kon skiën maar pech.  Dus we moeten een beetje keuzes maken en afwachten wat we ervan vinden.

De 1ste dag kiezen we dus voor  Berwang.  Dicht bij het pension en de skiverhuur,... niet echt vet 1 kabel/zettelift , 2 zeteltjes en een paar slepers.  De 1ste keer dat we een lift hebben waar je kan kiezen of je in het bakske gaat of met de zeteltjes.  Maar het was goed weer en perfect om in te skiën voor een halve dag.  Er is een piepklein zwart pistje, waar we toch "per ongeluk" op sukkelen

De 2de dag kiezen we voor de Zugenspitse zelf, een plateau helemaal hoog op de berg.  Het blijkt een hele toer om er te geraken. 1st een gigantische bak die je van 1200 meter naar 3000 meter brengt.  Hier mag je geen hoogtevrees hebben maar je krijgt wel een prachtig zicht.  Eens boven kom je in een doolhof van etages, gangen, trappen, liften, buitenterrassen en slechte aanduidingen naar de skiarena.  Na wat zoeken lift naar boven over plateau lift naar beneden vinden we een andere kabel die ons naar de skiarena brengt en daar kunnen we weer heel de dag ons gangen gaan.  

Weer een stralende zon, heerlijke sneeuw, weinig volk, nergens wachten.  Het skiën lukt maar ik kan Stefan niet bijhouden.  Ach denk ik dan ik ben dan ook geen man.

Dag 3 kiezen we voor Lermoos zelf : we hebben gehoord dat het daar het beste is. En inderdaad als toch wel iets meer liftjes, geen slepers (of je kan ze vermijden ) en je kan de berg af langs verschillende kanten.  Er is ook een zwarte deze keer iets langer waar we "per ongeluk" opsukkelen. Mooi weer, lekkere sneeuw  Maar ik moet toch hard werken om mee te kunnen.  Tot Stefan me er op wijst dat ik weer "Old school" aan het skiën ben. Duik instructeur - ski instructeur : hij wijst me hoe het moet, hoe ik het best wel kan, waar ik aan moet denken en    tja ik kan het wel na een paar pistjes heb ik het weer helemaal onder de knie, neem terug meer snelheid, heb vertrouwen en moet minder hard werken waardoor ik natuurlijk minder moe wordt en veel beter kan volgen.  Maar er is een zalig terras met heerlijke ligzetels, daar kan ik niet aan weerstaan en geniet even van de rust en de zon terwijl Stefan nog wat extra kilometers voor zijn rekening neemt.

Ski instructor DER STEFAN

Dag 4 wordt het Ehrwald op aanraden van de dienster in het Pension.  En het is een uitstekende keuze.  Het weer is vandaag wat minder, geen zon-betrokken.  Maar het is ok en perfect voor Ehrwald zo blijft de sneeuw goed want het ligt niet zo hoog.  Zalig skiën ik ben weer helemaal terug.  Deze keer "bewust" mee de zwarte piste op. Maar toch ook een extra koffie gaan drinken en Stefan even zijn ding laten doen.

Dag 5 kiezen we terug voor Lermoos, want dat vonden we toch de fijnste plaats. We staan deze keer om 9 uur al op de piste want straks is het inpakken en wegwezen.  Tegen de middag drinken we eentje in de Berghut (niet evident om er te geraken.  En om 12.30 dalen we af naar beneden. 

Het vliegtuig vertrekt om 16.40.  We kleden om ons om op de parking en in de wc's (gelukkig heel proper) en organiseren onze bagage.  Brengen de ski's binnen om 13.30 en zetten koers Innsbruck-Kranebitten.  Auto inleveren alles ok.  Even aanschuiven voor check in valies - controle - croissant en muffin - boarding en take off.  Om 19.30 zijn we thuis.

Wat was het weer leuk als ik de balans op maak kom ik op het volgende uit :

- met het vliegtuig gaan skiën is top : als je het goed uitzoekt hoeft het niet meer te kosten, je hebt geen rijstress, je verliest geen tijd.  we zijn 5 dagen weggeweest en hebben effectief 5 dagen geskied. TOP

- Buiten seizoen is nog TOPPER, echt geen volk op de pistes of aan de liften.  We waren echt vaak alleen op de berg.

- Oostenrijk is niet Frankrijk, wat we gemist hebben zijn de lange tochten die je kan maken.  Maar Oostenrijk heeft dan weer :

ü  je bent echt in de bergen

ü  gezellig

ü  echte hutten

ü  supervriendelijke mensen

ü  verwarmde zittingen op de zetelliften

ü  mooi

ü  apflestrudel mit vanillesauce

ü  weis wein und weisbier

ü  ....

Het mag duidelijk zijn we hebben genoten, ik ben al aan t plannen voor volgend jaar.