LIMA - NAAR HUIS - BALANS

We slapen onze beste nacht. Heerlijk bedje, zalige douche en uiteindelijk lekker ontbijtje. Het ziet er allemaal een beetje onderkomen en armzalig uit maar "it does the job".
We besluiten onze tijd te nemen om de valiezen in orde te brengen, wel zo gemakkelijk als we thuis komen. Een valies proper een valies vuil en nat, want de stortbui van de jungle is nog steeds niet opgedroogd. we zijn tevreden en gaan precies met minder naar huis dan we gekomen zijn.
We beslissen om niet meer de oude stad in te trekken te veel gedoe. We kiezen ervoor om naar Huaca-pucllana te bezoeken, pre-Inca tempel/begraafplaats, op wandelafstand. Het bizarre is dat deze site nog niet zo lang geleden gewoon een berg zand, in t midden van de stad, was waar gemountainbiked en met de motor gereden werd. Nog niet zo lang geleden is men dan begonnen met het te ontginnen en kwam deze schitterend site te voorschijn. Ze zijn nog steeds bezig met opgravingen. Na het hoogtepunt van Matchu Pitchu natuurlijk niet echt overweldigend maar voor een verloren ochtend …. best knap.
We wandelen daarna naar de markt en weeral genieten we van de overvloed van groenten en fruit. We drinken ergens ne cola voor wat energie en daarna eten we terug in Café la paz want dat was daar gewoon echt goed.
Zakken af naar het hotel, kleden ons om en verdoen het laatste half uurtje voor we een taxi nemen naar de luchthaven.
KLM terug naar huis. We hebben de beste steward ooit, maar ook een Zot op het vliegtuig en dat was toch wel een beangstigende ervaring. Als iedereen in zijn eerste slaapje gesukkeld is  gilt hij de waanzin uit zijn lijf, hij zat 2 zetels achter ons en je weet echt niet wat er gebeurt. Ik zag de waanzin in zijn ogen als zijn longen uit zijn lijf schreeuwde.
Enfin we geraken goed in Shipohol, pikken onze auto op om dan 3 uur in de file naar huis te rijden.
Op reis gaan is plezant maar thuiskomen toch ook. Nu is het tijd om onze jetlag weg te werken en de balans van de reis op te maken.

Matchu Pitchu moet je gezien hebben; het samenspel van natuur, het bouwen van de site rekening houdend met de locatie, de bergen die het omsluiten, de mystiek, de theorieën die aanvaardbaar klinken en elkaar dan weer tegenspreken.
De Peruanen, met hun eigen mening waar ze zonder boe of ba voor uitkomen; de vrouwen op de bus die een man de volle laag gaven  omdat hij bleef zitten als er een zwanger vrouw opstapte; de corruptie van hun leiders waar ze zonder blozen voor uitkomen; de vrouw die de luchthaven van cusco op stelten zette omdat Avianca airline haar job niet deed en de andere Peruanen (en toeristen) die duchtig meeriepen en in hun handen klapten; de zalige gidsen zoals Salomé, Ramél en Victor, die met zoveel fierheid en passie over hun land, en topic vertelden, elk op zijn manier.
De gastheren en gastvrouwen in restaurantjes waar we per ongeluk terecht kwamen, zoals de man van de pizzeria achter de hoek in cusco, of de ober van het local restaurantje in cusco. De uitbater van de sandwichbar in Ollantaytambo, allemaal toverden ze zonder blozen de lekkerste gerechten op tafel en overgoten het met een spontane gasvrijheid.
De prachtige Colca Canyon met zijn Condors die zweven op de termiek en je in hun vlucht aankijken zo dicht.
Het hoogste punt waar we de vulkaan waar Juanita, the Ice maiden 500 jaar geleden geofferd werd, bijna konden aanraken. De dankbaarheid die je voelt om daar te mogen staan zonder adem.
Ollantauytambo, 3 dagen heb ik geoefend om het uit te spreken, prachtige tempel waar we echt onze tijd hebben kunnen nemen en de Incastad waar we af en toe toch alleen waren.
Het Titicaca-meer met de eilanden  Taquile en Uros.
De Amazone, de jungle, met zijn vochtige warmte en bizarre onweders.
Ik heb genoten met mijn uitmuntende reisgezel. Wat fijn toch hoe we elke reis op identiek dezelfde golflengte zitten, dezelfde verwachtingen, dezelfde verwondering, dezelfde teleurstelling, dezelfde pret, dezelfde vermoeidheid. Een droom.
Het is weer mooi geweest heel mooi maar deze reis heeft ook een andere kantje. Het was vermoeiend, ontzettend vermoeiend; de leeftijd, de hoogte, de afstanden, het wordt veel. Volgende keer niet zo hoog en niet zo hard
De vlucht weegt, we hebben enorm last gehad van jetlag in komen en gaan.
En Peru was enorm toeristisch, overal mensen, overal winkeltjes, overal toeristen, we waren nergens alleen. De wereld is bereikbaar voor iedereen, zo ook voor ons, maar het wordt er niet mooier op. Authenticiteit is ver te zoeken. Iedereen probeert zaakjes te doen, en ik begrijp dat. Door daar naar toe te gaan ben ik evengoed één van de toeristen die dat in de hand werkt, maar ik vind het niet leuk.
Ik denk dan aan de Moekie die 20 jaar geleden alleen op Ollanaytambo stond. Dat kan nu echt niet meer. Is dat goed? ik weet het niet? Ja en nee. Iedereen wil een beter leven voor zijn kinderen ook als dat betekent dat de teloorgang van je eigen cultuur 

DE JUNGLE

Het tropisch oerwoud van de Amazonen.
Na Matchu Pitchu de laatste stop van onze vakantie. We rekenen ook op een beetje rust want het is al een heel vermoeiende reis geweest tot nu toe. Anyway.
‘s Ochtends nemen we de taxi naar de luchthaven van Cusco, daar heerst een chaos die niet te overzien is. Bijna erger dan Addis Abebba. Blijkt dat Avianca, de airline waar wij mee vliegen, gisteren 2 vluchten geannuleerd heeft en nu staan daar op een hoopje mensen die naar Lima of Arequipa of Puerto Maldonado willen vertrekken en mensen die hun vlucht moeten herboeken. Het overzicht is nergens. Wij sluiten aan achter in de rij die niet vooruit gaat.  Voor sommigen is het nog erger want die hun vlucht vertrekt nu bijna, wij hebben nog 2 uur. Maar vermits de rij niet vooruitgaat wordt het na een uur voor ons toch ook spannend. Er is een groepje jonge Britten voor ons die  blijkbaar ook naar Puerto Maldonado moeten en die mij even wegwijs maken met het inchecken ….. lief hoor. Ze zijn met 5. Leuke bende. Enfin om een lang verhaal kort te maken, we geraken net op tijd aan boord. Pfff was niet leuk.
Als we in Puerto Maldonado aankomen staat Victor, onze gids voor 3 dagen op ons te wachten. De warmte valt op ons. Blijkt dat er nog 5 mensen in onze groep zijn en ja hoor die 5 Britten. We zijn benieuwd of ze het foute beeld dat we van de Engelsman hebben gaan bevestigen of net niet.
We worden in een busje geladen en naar de office gebracht, beetje valiezen organiseren want natuurlijk niet alles meenemen naar de jungle.
Weer busje in waar we een rieten mandje met een snackje krijgen; een banaantje wat nootjes en een zout crackertje. Dat kan er wel in.
Na een uurtje over een onmogelijke weg bereiken de rivier, Tambopata. Daar stappen we over in een bootje dat ons naar Ñapelodge brengt. Op het bootje krijgen we onze lunch Peruaanse nasi in een bananenblad. Smaakt.
 Aangekomen fris handdoekje om je te verfrissen en limonade. De kamers worden verdeeld, wij hebben nr 13, als dat maar goed komt. We hebben hier geen internet, geen warm water, en maar af en toe elektriciteit. De totale junglebelevenis. De kamer heeft maar 3 muren de achterkant is helemaal open. Bizar maar ik snap het wel, zo ga je slapen en sta je op met de geluiden van de jungle. Maar langs de andere kant, …. Er is ook geen afscheiding met de kamer naast je, het dak is open, dus je hoort ALLES, babbeltje, Nieske, piske, protje, kaske, snurkske, hmmmm dat gaat me toch iets te ver. De eerste nacht hebben we geen buren maar nacht 2 & 3 wel, ik weet niet wie maar vind het toch niet comfortabel.  Dit is nu net een brug te ver voor mij. Het is warm, de koude douche is ok, maar het blijft koud.
We doen hier van alles, uitrusten is er niet echt bij. We klimmen een toren op van 38meter zodat we net boven de bomen kunnen kijken. Geen sinecure want gemaakt van stalen buizen, recht omhoog, en wiebelen die handel, er waren wel touwen die het wat stabiel moesten houden maar …. Nee nu echt

….. halverwege hou ik het voor bekeken  maar Victor vindt dat maar niks en hij praat me gewoon de hoogte in. Maar helemaal op mijn gemak ben ik niet, want het onweert in de verte en vermits boven

de bomen ….hoogste punt….. plots gegil van de Engelse grieten…. Al hun haar kwam rechtop …. Iets met de elektriciteit in de lucht. Anyway toen waren we rap beneden, ik als eerste.
We wandelen in de jungle en zien van alles, vogels, insecten in alle kleuren en smaken, wandelende takken en zelfs wandelende bomen, apen, een slang, heuse tarantula’s die Victor uit hun holletje lokt …. Man die zijn groot. We bezoeken een sjamaan, en Victor legt ons uit hoe er contact gemaakt kan worden met de natuur en zelfs met anderen door je lichaam 2 dagen te zuiveren en dan een drankje te drinken dat een deel van je hersens openzet, een deel dat wij niet gebruiken. Ik kan er echt inkomen. We gaan in de jungle op zoek naar de kruiden en bomen en planten met geneeskundige krachten. Ik snap dat de mensen hier in eerste instantie naar de natuur grijpen voor genezing, die jungle heeft alles in huis. We leren met pijl en boog schieten.
We gaan  met de boot het water op en kijken naar de parkieten die klei komen likken aan de klif, ze hebben de mineralen en de zouten nodig. We gaan naar een meer en ontmoeten daar familie bever. We hebben geluk want er is maar 1 familie en toen we aankwamen waren ze er net, de hele tijd kunnen we ze volgen terwijl ze vissen vangen, ze met hun voorpootjes vastknellen en lekker

oppeuzelen terwijl ze op hun rug drijven. We zien capubaru's, een soort reuzecavia's, een een gigantische papegaai. Als we terug voorbij de kleiklif varen zijn er nu rood met blauwe papegaaien, die over en ’t weer vliegen maar niet durven gaan likken omdat er gieren rondcirkelen. Nu gieren op zich vormen geen gevaar maar de papegaai kent het verschil niet met een roofvogel. Niet echt erg want ze zijn mooier als ze vliegen. Als het donker is gaan we weer het water op, op zoek naar Kaaimannen, en uiteraard vindt Victor ze. Klein, groter, grootst en ook nog eens een mama met 16 kleine kaaimannekes.
Stefan heeft jammer genoeg een deel hiervan moeten missen want kamer 13 eiste haar tol. Hij heeft een dagje in zijn bed   gelegen.

De 2de nacht breekt er een tropisch onweer los, donder bliksem en regen die vertikaal met LITERS uit de lucht valt. We stellen onze wandeling uit want het is te gevaarlijk. Als het over is varen we een stukje met de boot en wandelen dan terug. Maar als alles nat is, is het nog moeilijker om iets te vinden, dus het wordt een mooie wandeling maar veel zien we niet… en  dan …. Barst het onweer weer in volle hevigheid los, kletsnat zijn we, door en door. Tot je onderbroek. Dat hebben we dan ook weer meegemaakt. We hangen alles op trekken droge kleren aan en gaan lunchen. De namiddag wordt niet beter, donder bliksem en regen, de goden zijn ons niet goedgezind. We brengen de namiddag door in de lobby. Met ons groepje van 7 eigenen we ons één van de twee zittoestandjes toe en spelen met de kaarten. De wandeling naar de boerderij deze middag gaat niet door, te gevaarlijk maar ik denk dat niemand het echt erg vindt. In de late namiddag maken we onze zakken voor zover dat lukt  met de kleren die doornat blijven.
We aperitieven met onze nieuwe Engelse vrienden, discussiëren over het leven, de brexit, trump, de vluchtelingen,  enz… wel leuk. We eten weer de  heerlijke maaltijd, want verdorie die Luz kan er wat van. BOB krijgt een heuse verjaardagscake. En dan wordt het bedtijd, want om 9 uur geen licht meer. Maar alles is vochtig, dat is zo raar, het bed waar je in kruipt is klammig en blijft klammig de hele nacht. Ik slaap slecht  heb koud en  alles doet pijn. ’s Morgends is de spiegel aangedampt van het vocht. Dit is ook de jungle.
Verkleumd gaan we ontbijten  nemen afscheid van  Victor en nemen de boot met mr. Richard terug naar Puerto Maldonado. Busje op  uurtje onmogelijke weg, bureautje valiezen ophalen,  vlieghaven, inchecken en terug naar Lima. Daar worden we opgepikt en naar ons hotel gebracht. Riksja stelt teleur. Maar ach het is maar voor één  kort nachtje. We reorganiseren onze valiezen, ik check ons in aan de rechterkant van de vlieger en dan gaan we de straat op op zoek naar eten. Op aanraden van de receptionist gaan we op zoek naar Café del Paz, maar we lopen onmogelijk verloren, worden wel 3 keer verkeerd gewezen,  draaien 2 keer rond dezelfde blok tot ik het beu wordt en dan ziet Stefan ergens achter een gebouw een terrasje met tafels en mensen…. Weet je we zullen daar proberen. …. Wat blijkt.  .. café del Paz. En we Hebben heerlijk gegeten.
Morgen is het plan,  uitslapen,  ontbijten, terug het oude Lima in om foto’s te trekken die we kwijt zijn en dan tegen 4 naar de luchthaven  richting Schiphol.  

MATCHU PITCHU

AGUAS CALIENTES

Vandaag de grote dag voor D-day.
We staan op als We wakker worden ontbijten en gaan even langs de lokale markt achter de hoek. Waarschijnlijk de meest authentieke die we tot nu toe gezien hebben, gewoon vuil, rommelig, volledige koeien en schapen met ingewanden, en de kop nog zichtbaar, stank,  kip en vis op dezelfde “toonbank". We wandelen naar de plaza des armas, want we hebben wat tijd te doden tot onze trein vertrekt. We zetten ons op een bank en kijken wat mensen. Een plaatselijk vrouwtje, die op de grond naast de bank een oranje en rood brouwseltje verkoopt in plastieken flesjes die ze recycleerd vanop het plein, komt naast Stefan zitten. Ze eist echt haar plekje op want we moeten plaats maken. En dan begint ze wat te kletsen met ons, gewoon small talk, lekker gezellig en we moeten er niet voor betalen. Dat zijn zo van die kostbare gestolen momentjes om te koesteren. Als we doorgaan geven we haar ons leeg flesje water om te “recycleren".
We gaan ons troley/rugzak ophalen en wandelen naar het station, daar drinken we nog ne cola alvorens we op de trein stappen. We instaleren ons en we hebben de juiste plaatsen aan de juiste kant en in de juiste richting. Er zijn 3 hosteskes om ons te bedienen op de trein. We nemen ons een flesje witte wijn, we krijgen er echte glazen bij en worden bediend als 1ste klas.

De trip is mooi, echt zo mooi, langs de rivier kronkelend naar de verborgen stad. We genieten er zo van.
Eindhalte vandaag is Aguas Caliente, het bergdorp waar de enige bus vertrekt naar Machu Pichu. Dus als je de Incatrail niet te voet doet is dit de enige manier om er te geraken. De trein rijdt gewoon de hoofdstraat in, naast hotels, restaurantjes en barretjes, en …. Toeristen. BIZAR. 

Ze staan ons weer op te wachten, Dennis en Mario, ze pakken onze trolley over, gaan met ons naar waar we onze busticketjes voor morgen moeten kopen en brengen ons naar het hotel. Wel zo gemakkelijk, want hoe klein Aguas Caliente dan ook mogen zijn, het is een wirwar van straatjes, omhoog omlaag, met alleen hotels, winkels en ééndagstoeristen. We zijn blij want we hebben weer een kingsize bed, een verademing na de halve twijfelaar in Ollantaytambo.
We gaan de straat op, gaan wat snoepen in de french bakery,  en doen dan het enige wat je hier kunt doen buiten je bezatten, naar de winkeltjes.  Maar zo’n rommel, t is niet te doen. Anyway, Stefan scoort 3 tshirts  en 2 ovenwanten.
Nu gaan we eten en straks komt Dennis of Mario ons uitleg geven over morgen. Dan douchke en slapen want morgen MACHU PITCHU.
@Moekie : ik ben heel blij dat je je reis weer kunt herbeleven dankzij onze verhalen. En ik ben ontzettend benieuwd naar jouw foto’s van toen. Dus zoek ze er maar al bij dan kunnen we vergelijken als we terug zijn.

OLLANTAYTAMBO

Effe bijschrijven want ik sta achter.
Gisteren was een mindere dag, ik moet eerlijk zijn. Maar hij is wel in schoonheid en voldoening geëindigd en dat doet veel.
Om 7.30 zitten we braaf klaar met onze 5 kilo rugzak/trolley, want je mag niet meer meenemen op de trein naar Matchu Pitchu. Ze zijn te laat, nu niet zo  erg, 7.50 moet kunnen. Maar ik vond het al raar dat die man ons onnozel valieske ni droeg, dat doen ze normaal allemaal, zelf Salomé,  ik wordt daar altijd zo’n beetje  ongemakkelijk van. Hij stelde zich ook niet voor, excuseerde zich niet dat hij te laat  en zei ook niet wat er ging gebeuren. Niks. We worden in een T  gestoken met nog 2 toeristen. Stefan met zijn knieën in zijne nek en den trolley er ergens tussen. We racen als ne zot door het drukke Cuzco, terwijl het chauffeurke en den ophaler zitten te lachen en te bellen en … allez raar. Nog wat mensen ophalen en tussen alle drukte en Wally Talkies en een rollende supervalies in het busje versta ik dat er iets mis is met een senor Felipe. Later op de dag leren we dit heerschap en zijn vrouw kennen, zij waren hem vergeten op te halen. Enfin uiteindelijk komen we ergens aan een plaats waar grote bussen staan en worden we in een bus gestompt met 16 andere toeristen.  BUMMER, dit vinden we niet leuk Riksja had me beloofd, toen ik er speciaal achter vroeg dat het een internationaal groepje zou zijn van 10 maximum 12 personen, en uiteindelijk zitten we in een bus met 18 waar er later nog eens 2 bij opstappen. Niet fijn.
Maar keep up de spirit, we vertrekken en verlaten het drukke Cuzco. Komt goed. Onze gids noemt Luis (denk ik) maar we herdopen hem al snel tot Elvis, met zijn overdreven Amerikaans accent. Plots stoppen we bij een soort Lama-Alpaka zoo/kinderboerderij waar we een uitleg krijgen die wij al kennen en dan de diertjes eten mogen geven ….. deuh wat is dat, zitten wij op de verkeerde toer; wij hebben toch geboekt voor een trip met maximum 12 mensen naar de archeologische sites van de heilige vallei, waar tja 1 marktje tussen zit. En we staan hier lama’s te voederen met zijn 20 en mogen nog wat naar “heel authentieke” ambachten gaan zien met wat uitleg over de wol en weven en kleuren met ….. Enfin na een dik half uur allemaal terug de bus op, nog effe stoppen voor een piske met zijn 20, en dan eindelijk we zijn er Pisac, ons 1ste doel van de trip. De gids geeft wat uitleg en dan krijgen we 30 minuten 30 MINUTEN, ik herhaal het want ik dacht dat ik het verkeerd verstaan had. Hallo, die Inca’s bouwen wel op den berg omhoog hé en er is daar veel te zien boven. Enfin, ik klim naar boven kijk eens goed rond en mag dan weer afdalen. Ik ben zo teleurgesteld. Stefan, laat Elvis op zijn beste Stefans weten dat hij niet naar hier gekomen is om lama’s te voederen en markten af te schuimen en dat hij …. Enfin ge kunt het u voorstellen. Ik kan hem de mond snoeren en hij laat mij overnemen. Ik kom tot een compromis met de gids dat wij in Ollantaytambo op de site kunnen blijven en dat hij gaat zorgen dat de valiezen in het hotel komen. ik moet nog wel even checken wel hotel het is maar de gids zegt dat het aan de voet van de site is en dus moeten we het niet erg vinden dat we dan geen drop off aan het hotel hebben. Ik kan daar mee leven.
Allez, met zijn 20 weer in de bus en nu naar het marktje, wisten we hoort erbij zitten we wel effe uit. Wat blijkt als we aankomen dat we nog eerst een zilverfabriekje, annex shop  gaan bezoeken waar we een uitleg krijgen en dan 45 minuten op de markt mogen rondwandelen. Ja je leest het goed 45 MINUTEN. Stefan en ik koken, amper een half uur site van  once in a lifetime en dan 3 kwartier om souvenirwinkels te bezoeken met grief dat je overal in heel Peru  terug tegenkomt. Wij gaan ons verdriet verdrinken met ne cola op de lokale markt achter den hoek.
Na 50 minuten allemaal weer de bus op, nog een uurtje rijden naar de hacienda waar we een buffetlunch geserveerd krijgen samen met 200 andere toeristen. Nu snappen we wel dat dat niet anders kan. En dan is het nog maar effe tot Ollantaytambo. Ik check het hotel Samanapaq. Maar de gids komt er niet achter vragen en ik zit vanachter in de bus. Enfin we rijden het stadje binnen en op de valreep tussen de soep en de patatten wijst hij ons het hotel aan. Fijn dat het dan toch Samanapaq is want dat had hij niet meer gecheckt. Tiens precies aan de ingang van het dorp ik zie de site toch nog niet? We bereiken de plaza des Armas, Elvis vliegt de bus uit, de 18 anderen erachteraan en ik denk … maar verdorie die weet niet welke onze trolley en rugzak is en dien is al weg. Ik begin tegen de chauffeur maar die spreekt alleen Spaans ik probeer het uit te leggen en zie Elvis alsmaar verder gaan en de bus rijdt weg want die mag daar niet blijven staan en toen  …. Toen heb ik een Stefanneke gedaan. Stefan gij gaat Elvis halen en chauffeurke gij blijft AQUI con u boes tot alles is opgelost. Elvis komt terug, chauffeurke doet koffer open trolley en rugzak staan nu vanvoor in de bus, maar veel vertrouwen heb ik niet.
Maar ik laat het los we wandelen via de kleine straatjes van het stadje dat helemaal gebouwd is op de oude Inca stad, kleine steegjes, met Incastenen Incastraatjes Incadeuren, Incakanaaltjes, super toch. En dan komen we aan de tempel, ik slurp de informatie over de ingenieusiteit van de Incabouwers. Ik kijk mijn ogen uit en beeld me de mooie terrassen in vol bloemen. En dan gaan we piramide op. Elvis op kop met zijn 20 volgers, uiteraard iedereen op zijn eigen tempo, jong en oud we hebben van alles in de groep niet waar. Hoe groter de groep hoe meer verscheidenheid. Maar Elvis houd daar geen rekening mee als een deel er is begint hij met zijn uitleg, en diegenen die niet konden volgen jammer ….. We zijn toch met een 5-tal die altijd weer het begin van de uitleg missen, terwijl wij evenveel voor de gids betaald hebben. Maar wat ik meepik pik ik mee. Het is een mooie tempel, met de graansilo’s aan de overkant. Elvis en de andere 18 beginnen aan de afdaling en wij blijven boven. Het is mooi en het is genieten, maar dat moet je maar op de 100den foto’s van Stefan zien. We nemen al onze tijd en als de zon begint onder te gaan dalen we af. We zitten net op een terrasje met onze pisco sour als de zon achter de berg verdwijnt wat een mooi einde van een jammerlijke dag.
Uiteindelijk zakken we af naar ons hotel en gelukkig staat ons grief er. De supervriendelijke receptioniste was blij ons te zien, en dat het onze bagage was. Elvis was er binnen gestuikt met nen halven uitleg, ze snapte er niets van. Wij des te meer. Blij dat we van die halverwege vanaf zijn.
We kleden ons warm aan, warme onderbroek,  muts, fleece windstopper, tis hier koud als de zon weg is. We vinden een gezellig restaurantje en dan zit er weer een drukke dag op.

Vandaag slapen we uit. Ontbijt en dan de straat op op zoek naar een Taxi want we gaan naar Mauray en Salineras.
Mauray is schitterend, het zijn cirkelvormige terrassen, die door hun vorm bepaalde temperaturen konden  waarborgen enfin ze zijn in heel goede staat en weeral een straf staaltje van hoe slim die Inca’s wel waren. We wandelen er gemakkelijk een uurtje rond en krijgen van die plaats ook nog eens een prachtig zicht op het mooie Andesgebergte.
Dan rijdt Damien, ons chauffeurke, ons naar de Salineras, de zoutmijnen, niet veel over te vertellen zonder in herhaling te vallen heel mooi.
Damien zet ons terug af aan de plaza de Armas,  ik ben blij dat we het gehaald hebben, gasgevende remmende zot. Nu weet Stefan ook eens Hoe het is om doodsangsten uit te staan met een wilde chauffeur. 
We eten een sandwich op terrasje maar die is zo groot en lekker dat ik voor de rest van de dag genoeg heb gegeten. Met een volle maag kuieren we nog wat in de kleine straatjes van de oude Incastad rond, helpen een verdwaalde wandelaar van een muur. Uiteindelijk instaleren we ons aan de voet van de tempel met een pint en piscosour. Gewoon hier zijn, tempel en ook mensen kijken. Ik leer dat de man in Incatenue goeie zaken doet, constant wil iemand met hem op de foto.  Hoewel het bijna avond is blijven de busjes toeristen komen. De toeristenwinkeltjes beginnen al in te pakken en toch, terwijl het licht helemaal niet meer goed is klimmen ze nog naar boven. Misschien hebben we gisteren nog geluk gehad.

PISCO

Gisteren, was reisdag van Puno naar Pisco met de luxebus, dikke zetels die helemaal konden liggen. We rijden door prachtig landschap maar ik slaap veel, tja zo gaat dat dan.
We komen laat in de namiddag aan in Pisco en ik ben nog moe. We nemen een taxi naar het hotel helemaal boven in een uithoek van de stad. Het verkeer is hier nog niet te doen, de straatjes zijn klein, glibberig als iemand moet uitstappen moeten de auto’s erachter wachten, als vanuit een bepaalde straat naar links moet, moet je eerst rechts de wagen draaien want anders kan je de bocht niet pakken en iedereen wachtenden toeteren. Er is een smalle doch iets bredere straat die 2-richting is maar dat is helemaal niet te doen, vooruit achteruit, opzij, spiegels naar binnen. Daarbovenop gaan de meeste straatjes ook nog eens stijl naar boven of beneden. Op een helling vertrekken is volgens mij het eerste dat je leert. Onze taxi rijdt achteruit de straat van ons hotel in en dan konden we er nog niet uit. Allez om u maar een idee te geven. Omdat ons hotel helemaal boven ligt nemen we altijd een taxi terug voor 5 soles (1,5 €), er zijn wel taxi’s die de rit weigeren maar we vinden er altijd wel één.
Vandaag verkenn we Pisco. DE Incastad, ze heeft een beetje van haar geheimen prijs gegeven.
We slapen wel tot we wakker worden want het is best een vermoeiende reis; ik ben dan gelukkig niet ziek geworden van de hoogte maar we weten wel van de hoogte.  Alles wat je doet is een inspanning, gewoon naar het 1ste en je trapt op je adem,  we zijn ook veel meer moe. Tja niks aan te doen.
We pakken een taxi naar de ruïnes net buiten de stad. We bezoeken eerst Qenco en Sacsayhuman. Het eerste was een offerplaats voor aarde, klein beetje bizarre constructie. Sacsayhuman was dan weer een gigantisch tempelcomplex voor de zon en de bliksem,  de muren zijn een zigzag van 3 rijen gigantische rotsblokken die perfect in elkaar passen. Fantastische  toch. Met je fantasie kom je ver, je moet wel want de Spanjaarden hebben alles afgebroken om te gebruiken bij de bouw van hun stad, op de grondvesten van de oude Incastad. Eigenlijk wel mooi hoe ze dat verwerkt hebben, koloniale gebouwen op de grote stenen puzzel van wat Incahuizen geweest zijn.
Het ultieme voorbeeld daarvan is Koricancha, op de grondvesten van een oude Incatempel die vroeger met goud bedekt was is een klooster en kerk opgetrokken, maar het is wel goed gedaan, alleen hebben die Spanjaarden veel afgebroken en met het goud gaan lopen natuurlijk. Maar toch zijn we onder de indruk.
Als we terug wandelen naar de plaza des Armas,  zie ik een onooglijk restaurantje met alleen locals,  ik roep Stefan en tja ze hebben daar kippensoep,en de man van het restaurantje zegt pak 1 portie voor 2 dat is ok want de Peruanen eten veel ge gaat dat niet op krijgen,  daar kan hij niet nee tegen zeggen. Ik heb al spijt van mijn beslissing, maar het leuk en best lekker, hoewel niet alles wat we in de soep terugvinden smaakt. Maar voor 22 soles hebben we gegeten, daar wordt hij gelukkig van.
We bezoeken de kathedraal, je kan niet anders, maar we hebben het gehad met kerken, en de overdaad en bling en druk …. We zoeken nog wel het schilderij van het laatste avondmaal, want ipv van brood staat de tafel vol met Peruaanse producten waaronder een cavia met zijn pootjes omhoog.
Het laatste op ons programma is het Incamuseum en daar hebben we van genoten, mooie dingen, goed gepresenteerd. Het houdt ons 1,5 uur zoet.
En dan is het tijd voor koffie en taart, wat wandelen, een piscosour en een avontuurlijke taxirit naar boven. We maken onze zak voor de heilige vallei, want je mag maar 5 kilo meenemen.
Straks nog iets gaan eten in de straat en morgen zijn we weg voor 4 dagen. MatchuPitchu we komen eraan.

TITIKAKAMEER, het grootste en hoogste meer

De volgende wonderlijke dag op onze reis. Het TITIKAKAMEER. We worden opgehaald om 7.30 aan ons hotel en naar de haven gebracht.  Het is daar een drukte van jewelste. Veel bootjes en nog meer toeristen. Tja we zijn hier niet alleen, ik vrees dat het koppen lopen wordt vandaag. Ik volg onze ophaalster en weer slaag ik erin als eerste aan boord te gaan en de beste plaatsen te bemachtigen. Wij zitten op de 1ste rij. Da’s fijn, maar het is een grote boot er kan wel 40 man op en ja hoor een groep luidruchtige Hollanders, nog 2 zuidafrikanen, 3 Australiërs, 2 Italianen en wij. Pech,want die willen we nu net niet tegenkomen.  We verlaten de haven en onze gids Ramel begint te vertellen, over het meer hoe het ontstaan is, 60 km breed en 146  km lang, de Inca die uit het meer gekomen is, de sirene die er woont in een stad diep in het water….. interessant en ook leuk. We varen naar Taquile eiland, een eiland dat volledig zelfbedruipend is en waar de inwoners lang geen contact met de buitenwereld hebben gehad, een gemeenschap op zich met eigen regels en gewoontes; de vrouwen weven en de mannen breien en vanaf een bepaalde leeftijd dragen de mannen gebreide mutsen, de papa heeft die gemaakt, mannen die getrouwd zijn dragen een gekleurde muts en de vrijgezellen een witte. Zo kan je gemakkelijk zien wie nog beschikbaar is . De getrouwde vrouwen dragen een donkere rok de vrijgezellen gekleurde. Je mag niet scheiden, maar we mag wel eerst proberen dus 1,2,3,4,5,6,7,jaar proberen is geen probleem. De chiefs moeten zorgen dat alles in goede banen loopt en elk probleem oplossen……. En zo nog vanalles. Het eiland is prachtig, maar je kan geen stukje grond kopen, je kan er alleen maar wonen als je trouwt met een eilandbewoner  wat ondertussen wel kan want ze hebben daar wat last van inteelt.Allemaal wonderlijk.  we wandelen als enige groep rond op het eiland, ik vraag me af waar die andere toeristen zijn. Op het einde van onze tocht over het eiland zien we een andere groep aankomen waaronder onze Indonesische vrienden van de Canyon. Gelukkig weerziens.
Wij varen verder naar een ander eiland om te lunchen, een familie heeft daar pachamac voor ons klaargemaakt, eten koken met warme stenen onder de grond. Als we aankomen doet het vrouwtje nog een ritueel en breekt dan de stenen oven open er komen bonen en patatten en vis en vlees en banaantjes uit het blijft maar komen. En lekker misschien wel de beste lunch. En weer zijn we daar alleen.
Ik vraag mij af hoe dat komt, want dat moet toch nogal een organisatie zijn al die bootjes naar een ander eiland te sturen, maar Ramel vertelt me dat dat nu net de sterkte is van zijn organisatie, zij doen nu net de andere kant van het eiland of bezoeken eilanden die anderen niet doen. En inderdaad als we verder varen zien we alle andere bootjes samen op een andere plek liggen.
Onze laatste stopplaats is bij de Uros,  dat zijn mensen die op drijvende eilandjes wonen, gemaakt van riet. Ik snap er niks van maar wel komen eraan , alles beweegt en is inderdaad van riet. Op het eilandje waar wij waren wonen 5 families.  De “president" van het eiland legt ons haarfijn uit hoe zo’n eiland gebouwd wordt en over de gewoontes en tradities, dan mogen we in de hutjes kijken en in de keukentjes, en op het eiland rondlopen. Ramel vertelt ons nog dat heg ook deze mensen zijn die meegbouwt hebben aan die rieten boot waar ze de oceaan mee over gevaren zijn. Fantastisch allemaal maar ik krijg dan toch even genoeg van daar te zijn met die 40 andere toeristen. We zijn met meer toeristen dan eilandbewoners.
En dan vertrekt onze boot terug richting haven, en goed ook want ik  heb genoeg van die groep luidruchtige, betweterige, arrogante hollanders, was me dat een bende, die wil ik echt niet meer tegen komen.
Stefan en ik laten ons afzetten aan de plaza des Armas en drinken onze piscosour.  We overlopen de dag en beseffen dat weer eens dat we blij zijn dat we dit gezien hebben want het gaat niet blijven duren. Deze mensen met hun manier van leven en tradities, dat is fantastisch, maar ze willen ook allemaal een beter leven voor hun kinderen en doordat het toerisme er is kunnen ze hun kinderen laten studeren, maar die komen dan vaak ook niet meer terug. Hetzelfde met de mensen die in de bergen wonen en de terrassen onderhouden,  ook steeds minder en minder.
En dat is ook een beetje onze fout.

COLCA CANYON in 2 dagen

Deze ochtend is vroeg, ze pikken ons op om 7.30 dus 6.30 de wekker. Na al die moeite om langer te slapen.
Anyway,Salomé,onze sympathieke gids staat ons op te wachten aan de receptie. Busje staat op de hoek van de straat. Als eerste passagiers profiteren we van de beste plaatsen. We moeten nog 9 anderen oppikken achter een paar hoekskes.
De 9 anderen zijn Aziaten en we denken oei Japanners maar dat blijkt helemaal fout gedacht het is een kleurrijke groep Indonesiërs waarvan sommigen op pensioen en anderen vanachter in de 20 of 30 of 40. Sommigen wonen in Nederland, anderen in Canada, anderen in Indonesië, maar allemaal familie of toch zo goed als. We hebben geluk. 

Guillermo is onze chauffeur en Salomé dus onze gids. Een vrolijk duo. De regels worden uigelegd oa. Vertrouw Guillermo; we gaan rijden op de highway die pacific verbind met de andere oceaan dus kan druk verkeer zijn en maar 2 rijstroken en kronkelend in de bergen  en grote trucks die in colonne rijden.  Guillermo zal soms rare dingen doen maar hij weet waar hij mee bezig is als hij niet voorbijsteekt geraken we nergens.
Volgende regel trust Salomé, want we gaan vandaag de hoogte in en ze kan maar beter weten hoe je je voelt.
Ok ik laat het gebeuren,” why worry”en wat blijkt Guillermo rijdt fantastisch en Salomé is super.  Ze legt ons ALLES uit. Deelt cocaleaves uit, leert ons hoe ze te kauwen, zegt ons waar de thee van de cocaleaves te drinken en uiteraard nog veel meer. Ik begin met mijn eerste cocablaadjes te kauwen, goed tegen hoogteziekte, ik drink ook veel en pak mijn pillekes.
We stijgen en stijgen, hier en daar houden we halt om te plassen,  cocathee te drinken alpaca s, lamas, gigant fuut, chinchilla,  bergkonjnnen met een lange staart te bekijken. We leren dat lamas en alpaca s gedomesticeerd zijn en dat de andere soort wild zijn en nog 100 meer weetjes.
We stoppen veel want het doel vandaag is het hoogste punt te halen op 4960m want daar hebben we een gigantisch vuetje over de hoogte met alle vulkanen en het andesgebergte rond ons. Ik haal het, voel me goed, zelfs euforisch. Ik weet niet of het van de hoogte of de cocablaren komt. Het is daar prachtig, we kijken naar de top van de vulkaan waar Juanita 500 jaar geleden geofferd werd en alles komt in een andere perspectief, veel dichter en echter. Het is moeilijk ademen daarboven en elke stap kost moeite. Ik ben zo dankbaar daar te mogen staan. Maar we mogen niet te lang blijven, dat gaat ook niet, sommigen van de groep worden echt niet goed en Salomé waakt over iedereen. 

We dalen tot in chivay een stadje in de bergen omringd door terrasbouw uit Inca en pré Inca periode dus 1500 tot 500 jaar  oud. En wordt nog steeds gebruikt en onderhouden. 

We lunchen en tegen 4 uur worden we afgezet aan “el refugio". Ons hotel, afgelegen met eigen warmwaterbronnen. We schieten ons zwembroek aan nemen de badjas en genieten. Net als we wat beginnen te mekkeren dat we in Afrika een glas wijn zouden kunnen drinken , of dat nu mocht of niet, komt er iemand van de bar langs. Op onze wenken bediend, 2 piscosours in de warmwaterbron in de zon op de berg op 3200 m hoogte, terwijl de buitentemperatuur begint te zakken als de zon onder gaat. Het kan straks vriezen. Putteke winter tot -20.

Vandaag verkennen we de Colca canyon. De diepste canyon in de wereld, afhankelijk van wie het vertelt. Maar voor mij is het goed. Ik ga niet proberen te vertellen hoe mooi het is, ik zal later een foto bij het bericht plaatsen en denk dan 100 keer beter.
Eindstatie is de Cruz el Condor. Als we geluk hebben kunnen we Condors spotten. Voor we aan de spot aankomen staan er al een hoop minibusjes geparkeerd, Guillermo, onze chauffeur gaat helemaal uit zijn bol als hij ze spot. Je kan stellen dat hij het gelukkigst van ons allemaal is.  Volgens Salomé houden de Condors van Indonesiërs en Belgen want ze waren er met veel. Het is prachtig kijken naar die gigantische vogels met een spanwijdte van 3 meter die boven je hoofd op de thermiek zweven. Ik kan er niet genoeg van krijgen. We maken een wandeling langs de canyon terwijl ze af en aan vliegen. Salomé moet me er wel even aan herinneren dat het gieren zijn want dat was ik effe vergeten. 

Lunch en dan met de bus helemaal terug, langs Chivay, het hoogste punt en dan de “highway met 2 rijstroken “ btw 2 rijstroken is 1 heen en 1 terug he, richting Puno. Het wordt een vermoeiende rit, door de hoogte, plateaus tot 4400 meter. Je lichaam weet daarvan. Onderweg spotten we nog flamengo’s en andere dieren. Maar we zijn moe. Als we uiteindelijk, net voor donker in Puno aankomen zijn we te moe om de straat op te gaan, en dat is ons nog nooit overkomen. We checken in en dineren in het hotel en straks bedje. Reizen in Peru is vermoeiend.

AREQUIPA in 2 dagen

We proberen uit te slapen, wat een moeilijke is, we hebben toch wat last van het tijdsverschil. Dus we zitten om 8 uur gewassen en gestreken aan het ontbijt. We bellen met de kinderen en relaxen tot de taxi ons komt halen. Leuke vent ons chauffeurke, spraakzamer dan onze gids gisteren. Het verkeer is ontzettend druk en we doen er een uur over om aan de luchthaven te geraken. We verlaten Lima, de hoofdstad van Peru, 11 miljoen of 10 of 8 miljoen inwoners afhankelijk van wie je sprak. Het is een drukke stad en  een beetje somber ook, deels door de grijze nevel die er hangt afkomstig van de pacific.  Maar het leeft er ook, het centrum was echt de moeite om te zien en Miraflores was een leuke wijk om te zijn. We weten al wat we nog willen doen op onze laatste dag als we hier terug zijn.
Het is een uurtje vliegen naar Arequipa, BAM, zo warm hier  blauwe hemel, stralende zon. We worden opgepikt en naar ons hotel gebracht "Casa del Melgar ". Hier blijven we 2 volle dagen , rust en aan de hoogte wennen. We checken in en wandelen de stad in.  Ik voel het aan mijn ademhaling dat we hoog zitten. We keuvelen wat door de kleine straatjes, met weeral veel verkeer, maar minder als Lima. Het is druk maar toch anders. Ze hebben hier ook een soort mobiliteitsplan. Alles enkelrichting, tja je kan ook meestal niet met 2 naast elkaar. De Arequipanezen zijn een beetje de Antwerpenaars van Peru, ze vinden zich eigenlijk ook beter dan de rest. De stad ligt in de nabijheid van 3 vulkanen, waarvan de bekendste de Misti. Je ziet de besneeuwde bergtoppen altijd ergens hun kop opsteken, mooi hoor. De stad heeft van alles te bieden maar we houden het voor de volgende dagen. Vandaag zitten we op een bank op de mooie plaza de armas, met het zicht op de Kathedraal met daarachter de Misti. Super toch. We gaan op het balkon van een van de galerijen die de plaza omringen eentje drinken in het zonnetje. Tot plots de zon onder gaat en het direct kouder wordt. Ongelooflijk.  We vinden een gezellig restaurantje ergens achter een hoekje en kruipen er dan in.
Vandaag en morgen staan de stadswandelingen op het programma.
We hebben 2 dagen om de stad te verkennen, dus easygoing, we hebben tijd. We kennen onze weg al. Ni moeilijk want de stad bestaat uit blokken, rechte  parallelle straten die op een gegeven moment altijd uitkomen op de Plaza des Armas. Grote blokken, maar achter elke deur een verrassing een binnenplein met steeds gigantische ruimtes.
We hebben ni echt een plan, lopen wat rond gaan binnen waar het open is of ni.
De lokale overdekte markt doen we 2 keer, die vinden we echt leuk. Authentiek, uiteraard komen er toeristen maar het blijft de markt waar je alles kunt kopen en ruiken.  De fruitafdeling is onze favoriet, zoveel keus aan exotisch fruit,  het is er  kleurrijk en het ruikt er heerlijk. Vandaag kopen we banaantje, passievrucht, een zoete desserttomaat en een soort peer. Ik ben de oorspronkelijke  namen vergeten. Diegene die zijn best doet daar kopen we. Dus die van standje 38 liet ons spontaan proeven en die had prijs.
Bij het vlees en de vis kan je je ogen de kost geven, spijtig genoeg je neus ook. Bij de groenten vind je wel 100 soorten aardappelen.
Ik begrijp dat je als kok hier totallos  kan gaan, en dat Peru niet zomaar the gastronomical capital of Latin America genoemd wórdt. Als het lukt dineren we vanavond bij Chica, restaurant van Gaston Acurio, Peru’s Sergio Hermans.
Anyway we zaten nog op de markt, drinken een verse fruitsap aan een stalletje, bij t madammeke die het meest naar best deed. Hmmmm, eten en drinken, mango met aardbeien  en nog iets voor Stefan en meloen en ananas en nog iets voor mij.
We laten de restaurantjes en de foodstallekes op de markt aan ons voorbijgaan. Tja, we zijn toch minder diehard geworden.
Stefan koopt zijn eerste hoed. We wilden afdingen maar ze vroeg te weinig en nu stonden we daar. Allee we hebben er dan 4 soles af gekregen. Hij staat er alvast knap mee.
Monasterio de Santa Catalina, daar kun je niet aan voorbij. Het is een citadel in de stad. We nemen ons een gids die ons in uurtje alles uitlegt over het ontstaan, het leven, de wachtlijst, de “rijkdom", ….. en de hervorming van het kloosterleven.  Nooit gedacht. Boeiend en ook heel mooi natuurlijk. Als onze tour rond is keuvelen we zelf nog een uurtje rond.
De vuilkar, dat vind ik toch het vertellen waard. Uiteindelijk dag 3 snappen we het systeem. De vuilkar hadden we al een paar keer tegen gekomen. Je kan ze moeilijk niet tegen komen want ze rijdt constant rond als een crème gelaskar met het muziekje van Ariel, de zeemeermin keihard uit de luidsprekers,  dat die mannen daar niet zot van worden. Heel de dag Ariel, diep in de zee. Enfin de inwoners van Arequipa moeten als ze Ariel horen naar buiten rennen met hun vuilzak en aan de vuilnismannen geven. Deze middag zaten we ergens te eten en Ariel kwam langs en ze liepen gewoon door het restaurant met zo’n gigantische stinkende vuilbak op wieltjes. Tja …
De Kathedraal, altijd dicht als wij willen, maar t is dan toch gelukt. Ene keer zonder fototoestel en ene keer met. Mooi, wit, gebouwd met witte lavasteen zoals de meeste gebouwen in Arequipa, bijzonder omdat ze zich over haar ganse lengte uitstrekt over de plaza de Armas. En ook bijzonder door het gigantische orgel uit ….. jawel België.  Klein detail,  er is iets fout gelopen met overtocht op zee waardoor het blijkbaar 100 jaar valsgespeeld heeft.

Wat misschien de meeste indruk op ons gemaakt heeft is het Museo Santuarios Andino, van Juanita the Ice maden. Een 500 jaar oude mummie van een 12jarig meisje dat geofferd werd voor de goden door de inca's. Het verhaal pakt ons.
Na de toer nestelen we ons in de binnentuin van het museum op de beste zetels van Arequipa en genieten van de namiddagzon.
Vanavond zijn we dan toch in Chica gaan eten, gezellig tafelen, lekker maar niet uitmuntend. Geen erg t was gezellig.

LIMA in 1 dag

We slapen het nachtje door. Heerlijk ontbijtje en om 9 uur zitten we flink op post voor onze stadswandeling met gids. Om 9.15 stuur ik toch maar een Whatsapp naar de touroperator met de vraag of ik nog wat geduld moet hebben of me toch mag beginnen zorgen te maken. En inderdaad de gids heeft een "personal issue" maar of 2 uur deze namiddag ook past. Weinig keus denk ik. Maar geen erg, we profiteren om te bellen via Messenger met Storm en Wolf, toch best waardevol in tijden van examen en werk zoeken.
We maken een wandelingetje in Miraflores, de buurt waar ons hotel is. Is uiteraard het betere deel van Lima. Ligt aan de Pacific , is hip en trendy, of toch delen ervan. We wandelen met een omweg naar de zee, drinken koffie met zicht op het water, bezoeken het Parc des Amores. Op de terugweg lunchen we in een lekker visrestaurantje met de locals. We weten niet wat we juist bestellen, het duurste van de kaart. Het smaakt geweldig en we zijn 23€ armer.
We zakken af naar Antigua, ons super hotelleke. We laten ons assisteren door de vriendelijke dames aan de receptie om onze vluchten voor morgen naar Arequipa in te checken. Ik kan da allemaal zelf hoor maar ik had geen goesting.
Deze keer is Ruben,, onze gids, op tijd. Beetje rare gast. Best ok maar hij klapt ni echt, toch wel een capaciteit die we mogen verwachten bij een gids, dacht ik zo. Anyway hij wandelt zwijgzaam met ons  naar de mercado waar we kennis maken met vreemd maar lekker fruit, een kraampje bezoeken waar ALLE  ingewanden en andere ondenkbare eetbare delen, naast gewoon vlees van de koe, geėtalleerd worden (stank man), lekkere visstalletjes en kruidentoestanden tegenkomen. Dat vinden we wel plezant.
Dan nemen we de public bus naar downtown Lima. Ik heb geluk en kan zitten want hoe verder we vorderen hoe meer volk er op de bus gepropt wordt. Een ervaring.
We maken  een wandeling door de oude stad. Mooi dat moet ik wel zeggen.Ruben vertelt ons het hoognodige, we eten ergens taart en drinken sap van paarse maīs, proeven van de cacaobonen en drinken pisco van chocoladebonen. Een culinair, cultureel tripje.
Ook een beetje wild live, want in het centrum vinden we gieren die kadavers en vuilnis opeten en valken die de duivenpopulatie op peil houden. Strange.
We vinden het wel leuk, downtown is mooi, beetje art deco met moorse accenten.
Maar de vermoeidheid slaat onverbiddelijk toe en Ruben zet ons op de bus terug richting Miraflores.  Jammer, want als we hier 's ochtends geweest waren zouden we zeker gebleven zijn. Maar nu zijn we moe.  opeengepakt met de plaatselijke bevolking die huiswaarts keert  na een drukke werkdag. We geraken veilig op Ricardo Palma ons stationnetje. Als ondertussen doorwinterde Mirafloreskenners helpen we nog een verweesde Turnhoutse op weg naar Kennedy park en dan steken we door naar Antigua. Nee we hebben geen honger meer, de voeten doen pijn en we gaan gewoon in ne goeie zetel in ons hotelleke rusten. Ik drink mijn eerste pisco sour,  en mijn tweede .... inderdaad Moekie heel lekker maar oppassen.
Straks kruipen we er zeker in. Het is nu 3 uur s nachts Belgische tijd, 20 uur locale tijd. We weten het zo nog niet heel goed.
Anyway, we hebben een leuke dag achter de rug, morgen vliegen we naar Arequipa. Daar kunnen we wat op rust komen want we zijn er 2 VOLLE dagen.

PERU : here we come

Ok we zitten op Schiphol bij Starbucks.  Het is goed 2 uur voor vertrek en de vakantie kan beginnen. Ok ik weet het veeeeeeeeeeel te vroeg vertrokken maar stel dat ....we hadden kunnen fout rijden met de Gps en richting Schiphol, of gigantische files op zondag had ook gekunnen..... dus reken maar een half uur extra. Enfin om 6 uur ging de wekker, douchke, ontbijtje en koffietje en om 6.45 vertrokken. Met als gevolg 8.15 parkeren. Shuttle besteld om 9.15 (want 10.15 vond ik te nipt voor de vlucht van 12.45), het is tenslotte een volle 7 minuten rijden naar de luchthaven. Anyway we pakken dus ook een shuttle vroeger om 8.45 ....dik 9 uur staan we op de luchthaven. We droppen de valiezen, security, douane, .... een uurtje ben je daar mee bezig en dus nu zitten we hier.  

Wel ik zal het nooit leren vrees ik, maar t zijn goeie zeteltjes, lekkere koffie en heerlijke cheesecake en triple chocolade muffin. Ge zou voor minder.