COLCA CANYON in 2 dagen

Deze ochtend is vroeg, ze pikken ons op om 7.30 dus 6.30 de wekker. Na al die moeite om langer te slapen.
Anyway,Salomé,onze sympathieke gids staat ons op te wachten aan de receptie. Busje staat op de hoek van de straat. Als eerste passagiers profiteren we van de beste plaatsen. We moeten nog 9 anderen oppikken achter een paar hoekskes.
De 9 anderen zijn Aziaten en we denken oei Japanners maar dat blijkt helemaal fout gedacht het is een kleurrijke groep Indonesiërs waarvan sommigen op pensioen en anderen vanachter in de 20 of 30 of 40. Sommigen wonen in Nederland, anderen in Canada, anderen in Indonesië, maar allemaal familie of toch zo goed als. We hebben geluk. 

Guillermo is onze chauffeur en Salomé dus onze gids. Een vrolijk duo. De regels worden uigelegd oa. Vertrouw Guillermo; we gaan rijden op de highway die pacific verbind met de andere oceaan dus kan druk verkeer zijn en maar 2 rijstroken en kronkelend in de bergen  en grote trucks die in colonne rijden.  Guillermo zal soms rare dingen doen maar hij weet waar hij mee bezig is als hij niet voorbijsteekt geraken we nergens.
Volgende regel trust Salomé, want we gaan vandaag de hoogte in en ze kan maar beter weten hoe je je voelt.
Ok ik laat het gebeuren,” why worry”en wat blijkt Guillermo rijdt fantastisch en Salomé is super.  Ze legt ons ALLES uit. Deelt cocaleaves uit, leert ons hoe ze te kauwen, zegt ons waar de thee van de cocaleaves te drinken en uiteraard nog veel meer. Ik begin met mijn eerste cocablaadjes te kauwen, goed tegen hoogteziekte, ik drink ook veel en pak mijn pillekes.
We stijgen en stijgen, hier en daar houden we halt om te plassen,  cocathee te drinken alpaca s, lamas, gigant fuut, chinchilla,  bergkonjnnen met een lange staart te bekijken. We leren dat lamas en alpaca s gedomesticeerd zijn en dat de andere soort wild zijn en nog 100 meer weetjes.
We stoppen veel want het doel vandaag is het hoogste punt te halen op 4960m want daar hebben we een gigantisch vuetje over de hoogte met alle vulkanen en het andesgebergte rond ons. Ik haal het, voel me goed, zelfs euforisch. Ik weet niet of het van de hoogte of de cocablaren komt. Het is daar prachtig, we kijken naar de top van de vulkaan waar Juanita 500 jaar geleden geofferd werd en alles komt in een andere perspectief, veel dichter en echter. Het is moeilijk ademen daarboven en elke stap kost moeite. Ik ben zo dankbaar daar te mogen staan. Maar we mogen niet te lang blijven, dat gaat ook niet, sommigen van de groep worden echt niet goed en Salomé waakt over iedereen. 

We dalen tot in chivay een stadje in de bergen omringd door terrasbouw uit Inca en pré Inca periode dus 1500 tot 500 jaar  oud. En wordt nog steeds gebruikt en onderhouden. 

We lunchen en tegen 4 uur worden we afgezet aan “el refugio". Ons hotel, afgelegen met eigen warmwaterbronnen. We schieten ons zwembroek aan nemen de badjas en genieten. Net als we wat beginnen te mekkeren dat we in Afrika een glas wijn zouden kunnen drinken , of dat nu mocht of niet, komt er iemand van de bar langs. Op onze wenken bediend, 2 piscosours in de warmwaterbron in de zon op de berg op 3200 m hoogte, terwijl de buitentemperatuur begint te zakken als de zon onder gaat. Het kan straks vriezen. Putteke winter tot -20.

Vandaag verkennen we de Colca canyon. De diepste canyon in de wereld, afhankelijk van wie het vertelt. Maar voor mij is het goed. Ik ga niet proberen te vertellen hoe mooi het is, ik zal later een foto bij het bericht plaatsen en denk dan 100 keer beter.
Eindstatie is de Cruz el Condor. Als we geluk hebben kunnen we Condors spotten. Voor we aan de spot aankomen staan er al een hoop minibusjes geparkeerd, Guillermo, onze chauffeur gaat helemaal uit zijn bol als hij ze spot. Je kan stellen dat hij het gelukkigst van ons allemaal is.  Volgens Salomé houden de Condors van Indonesiërs en Belgen want ze waren er met veel. Het is prachtig kijken naar die gigantische vogels met een spanwijdte van 3 meter die boven je hoofd op de thermiek zweven. Ik kan er niet genoeg van krijgen. We maken een wandeling langs de canyon terwijl ze af en aan vliegen. Salomé moet me er wel even aan herinneren dat het gieren zijn want dat was ik effe vergeten. 

Lunch en dan met de bus helemaal terug, langs Chivay, het hoogste punt en dan de “highway met 2 rijstroken “ btw 2 rijstroken is 1 heen en 1 terug he, richting Puno. Het wordt een vermoeiende rit, door de hoogte, plateaus tot 4400 meter. Je lichaam weet daarvan. Onderweg spotten we nog flamengo’s en andere dieren. Maar we zijn moe. Als we uiteindelijk, net voor donker in Puno aankomen zijn we te moe om de straat op te gaan, en dat is ons nog nooit overkomen. We checken in en dineren in het hotel en straks bedje. Reizen in Peru is vermoeiend.