We slapen onze beste nacht. Heerlijk bedje, zalige douche en uiteindelijk lekker ontbijtje. Het ziet er allemaal een beetje onderkomen en armzalig uit maar "it does the job".
We besluiten onze tijd te nemen om de valiezen in orde te brengen, wel zo gemakkelijk als we thuis komen. Een valies proper een valies vuil en nat, want de stortbui van de jungle is nog steeds niet opgedroogd. we zijn tevreden en gaan precies met minder naar huis dan we gekomen zijn.
We beslissen om niet meer de oude stad in te trekken te veel gedoe. We kiezen ervoor om naar Huaca-pucllana te bezoeken, pre-Inca tempel/begraafplaats, op wandelafstand. Het bizarre is dat deze site nog niet zo lang geleden gewoon een berg zand, in t midden van de stad, was waar gemountainbiked en met de motor gereden werd. Nog niet zo lang geleden is men dan begonnen met het te ontginnen en kwam deze schitterend site te voorschijn. Ze zijn nog steeds bezig met opgravingen. Na het hoogtepunt van Matchu Pitchu natuurlijk niet echt overweldigend maar voor een verloren ochtend …. best knap.
We wandelen daarna naar de markt en weeral genieten we van de overvloed van groenten en fruit. We drinken ergens ne cola voor wat energie en daarna eten we terug in Café la paz want dat was daar gewoon echt goed.
Zakken af naar het hotel, kleden ons om en verdoen het laatste half uurtje voor we een taxi nemen naar de luchthaven.
KLM terug naar huis. We hebben de beste steward ooit, maar ook een Zot op het vliegtuig en dat was toch wel een beangstigende ervaring. Als iedereen in zijn eerste slaapje gesukkeld is gilt hij de waanzin uit zijn lijf, hij zat 2 zetels achter ons en je weet echt niet wat er gebeurt. Ik zag de waanzin in zijn ogen als zijn longen uit zijn lijf schreeuwde.
Enfin we geraken goed in Shipohol, pikken onze auto op om dan 3 uur in de file naar huis te rijden.
Op reis gaan is plezant maar thuiskomen toch ook. Nu is het tijd om onze jetlag weg te werken en de balans van de reis op te maken.
Matchu Pitchu moet je gezien hebben; het samenspel van natuur, het bouwen van de site rekening houdend met de locatie, de bergen die het omsluiten, de mystiek, de theorieën die aanvaardbaar klinken en elkaar dan weer tegenspreken.
De Peruanen, met hun eigen mening waar ze zonder boe of ba voor uitkomen; de vrouwen op de bus die een man de volle laag gaven omdat hij bleef zitten als er een zwanger vrouw opstapte; de corruptie van hun leiders waar ze zonder blozen voor uitkomen; de vrouw die de luchthaven van cusco op stelten zette omdat Avianca airline haar job niet deed en de andere Peruanen (en toeristen) die duchtig meeriepen en in hun handen klapten; de zalige gidsen zoals Salomé, Ramél en Victor, die met zoveel fierheid en passie over hun land, en topic vertelden, elk op zijn manier.
De gastheren en gastvrouwen in restaurantjes waar we per ongeluk terecht kwamen, zoals de man van de pizzeria achter de hoek in cusco, of de ober van het local restaurantje in cusco. De uitbater van de sandwichbar in Ollantaytambo, allemaal toverden ze zonder blozen de lekkerste gerechten op tafel en overgoten het met een spontane gasvrijheid.
De prachtige Colca Canyon met zijn Condors die zweven op de termiek en je in hun vlucht aankijken zo dicht.
Het hoogste punt waar we de vulkaan waar Juanita, the Ice maiden 500 jaar geleden geofferd werd, bijna konden aanraken. De dankbaarheid die je voelt om daar te mogen staan zonder adem.
Ollantauytambo, 3 dagen heb ik geoefend om het uit te spreken, prachtige tempel waar we echt onze tijd hebben kunnen nemen en de Incastad waar we af en toe toch alleen waren.
Het Titicaca-meer met de eilanden Taquile en Uros.
De Amazone, de jungle, met zijn vochtige warmte en bizarre onweders.
Ik heb genoten met mijn uitmuntende reisgezel. Wat fijn toch hoe we elke reis op identiek dezelfde golflengte zitten, dezelfde verwachtingen, dezelfde verwondering, dezelfde teleurstelling, dezelfde pret, dezelfde vermoeidheid. Een droom.
Het is weer mooi geweest heel mooi maar deze reis heeft ook een andere kantje. Het was vermoeiend, ontzettend vermoeiend; de leeftijd, de hoogte, de afstanden, het wordt veel. Volgende keer niet zo hoog en niet zo hard
De vlucht weegt, we hebben enorm last gehad van jetlag in komen en gaan.
En Peru was enorm toeristisch, overal mensen, overal winkeltjes, overal toeristen, we waren nergens alleen. De wereld is bereikbaar voor iedereen, zo ook voor ons, maar het wordt er niet mooier op. Authenticiteit is ver te zoeken. Iedereen probeert zaakjes te doen, en ik begrijp dat. Door daar naar toe te gaan ben ik evengoed één van de toeristen die dat in de hand werkt, maar ik vind het niet leuk.
Ik denk dan aan de Moekie die 20 jaar geleden alleen op Ollanaytambo stond. Dat kan nu echt niet meer. Is dat goed? ik weet het niet? Ja en nee. Iedereen wil een beter leven voor zijn kinderen ook als dat betekent dat de teloorgang van je eigen cultuur
We besluiten onze tijd te nemen om de valiezen in orde te brengen, wel zo gemakkelijk als we thuis komen. Een valies proper een valies vuil en nat, want de stortbui van de jungle is nog steeds niet opgedroogd. we zijn tevreden en gaan precies met minder naar huis dan we gekomen zijn.
We beslissen om niet meer de oude stad in te trekken te veel gedoe. We kiezen ervoor om naar Huaca-pucllana te bezoeken, pre-Inca tempel/begraafplaats, op wandelafstand. Het bizarre is dat deze site nog niet zo lang geleden gewoon een berg zand, in t midden van de stad, was waar gemountainbiked en met de motor gereden werd. Nog niet zo lang geleden is men dan begonnen met het te ontginnen en kwam deze schitterend site te voorschijn. Ze zijn nog steeds bezig met opgravingen. Na het hoogtepunt van Matchu Pitchu natuurlijk niet echt overweldigend maar voor een verloren ochtend …. best knap.
We wandelen daarna naar de markt en weeral genieten we van de overvloed van groenten en fruit. We drinken ergens ne cola voor wat energie en daarna eten we terug in Café la paz want dat was daar gewoon echt goed.
Zakken af naar het hotel, kleden ons om en verdoen het laatste half uurtje voor we een taxi nemen naar de luchthaven.
KLM terug naar huis. We hebben de beste steward ooit, maar ook een Zot op het vliegtuig en dat was toch wel een beangstigende ervaring. Als iedereen in zijn eerste slaapje gesukkeld is gilt hij de waanzin uit zijn lijf, hij zat 2 zetels achter ons en je weet echt niet wat er gebeurt. Ik zag de waanzin in zijn ogen als zijn longen uit zijn lijf schreeuwde.
Enfin we geraken goed in Shipohol, pikken onze auto op om dan 3 uur in de file naar huis te rijden.
Op reis gaan is plezant maar thuiskomen toch ook. Nu is het tijd om onze jetlag weg te werken en de balans van de reis op te maken.
Matchu Pitchu moet je gezien hebben; het samenspel van natuur, het bouwen van de site rekening houdend met de locatie, de bergen die het omsluiten, de mystiek, de theorieën die aanvaardbaar klinken en elkaar dan weer tegenspreken.
De Peruanen, met hun eigen mening waar ze zonder boe of ba voor uitkomen; de vrouwen op de bus die een man de volle laag gaven omdat hij bleef zitten als er een zwanger vrouw opstapte; de corruptie van hun leiders waar ze zonder blozen voor uitkomen; de vrouw die de luchthaven van cusco op stelten zette omdat Avianca airline haar job niet deed en de andere Peruanen (en toeristen) die duchtig meeriepen en in hun handen klapten; de zalige gidsen zoals Salomé, Ramél en Victor, die met zoveel fierheid en passie over hun land, en topic vertelden, elk op zijn manier.
De gastheren en gastvrouwen in restaurantjes waar we per ongeluk terecht kwamen, zoals de man van de pizzeria achter de hoek in cusco, of de ober van het local restaurantje in cusco. De uitbater van de sandwichbar in Ollantaytambo, allemaal toverden ze zonder blozen de lekkerste gerechten op tafel en overgoten het met een spontane gasvrijheid.
De prachtige Colca Canyon met zijn Condors die zweven op de termiek en je in hun vlucht aankijken zo dicht.
Het hoogste punt waar we de vulkaan waar Juanita, the Ice maiden 500 jaar geleden geofferd werd, bijna konden aanraken. De dankbaarheid die je voelt om daar te mogen staan zonder adem.
Ollantauytambo, 3 dagen heb ik geoefend om het uit te spreken, prachtige tempel waar we echt onze tijd hebben kunnen nemen en de Incastad waar we af en toe toch alleen waren.
Het Titicaca-meer met de eilanden Taquile en Uros.
De Amazone, de jungle, met zijn vochtige warmte en bizarre onweders.
Ik heb genoten met mijn uitmuntende reisgezel. Wat fijn toch hoe we elke reis op identiek dezelfde golflengte zitten, dezelfde verwachtingen, dezelfde verwondering, dezelfde teleurstelling, dezelfde pret, dezelfde vermoeidheid. Een droom.
Het is weer mooi geweest heel mooi maar deze reis heeft ook een andere kantje. Het was vermoeiend, ontzettend vermoeiend; de leeftijd, de hoogte, de afstanden, het wordt veel. Volgende keer niet zo hoog en niet zo hard
De vlucht weegt, we hebben enorm last gehad van jetlag in komen en gaan.
En Peru was enorm toeristisch, overal mensen, overal winkeltjes, overal toeristen, we waren nergens alleen. De wereld is bereikbaar voor iedereen, zo ook voor ons, maar het wordt er niet mooier op. Authenticiteit is ver te zoeken. Iedereen probeert zaakjes te doen, en ik begrijp dat. Door daar naar toe te gaan ben ik evengoed één van de toeristen die dat in de hand werkt, maar ik vind het niet leuk.
Ik denk dan aan de Moekie die 20 jaar geleden alleen op Ollanaytambo stond. Dat kan nu echt niet meer. Is dat goed? ik weet het niet? Ja en nee. Iedereen wil een beter leven voor zijn kinderen ook als dat betekent dat de teloorgang van je eigen cultuur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten