OLLANTAYTAMBO

Effe bijschrijven want ik sta achter.
Gisteren was een mindere dag, ik moet eerlijk zijn. Maar hij is wel in schoonheid en voldoening geëindigd en dat doet veel.
Om 7.30 zitten we braaf klaar met onze 5 kilo rugzak/trolley, want je mag niet meer meenemen op de trein naar Matchu Pitchu. Ze zijn te laat, nu niet zo  erg, 7.50 moet kunnen. Maar ik vond het al raar dat die man ons onnozel valieske ni droeg, dat doen ze normaal allemaal, zelf Salomé,  ik wordt daar altijd zo’n beetje  ongemakkelijk van. Hij stelde zich ook niet voor, excuseerde zich niet dat hij te laat  en zei ook niet wat er ging gebeuren. Niks. We worden in een T  gestoken met nog 2 toeristen. Stefan met zijn knieën in zijne nek en den trolley er ergens tussen. We racen als ne zot door het drukke Cuzco, terwijl het chauffeurke en den ophaler zitten te lachen en te bellen en … allez raar. Nog wat mensen ophalen en tussen alle drukte en Wally Talkies en een rollende supervalies in het busje versta ik dat er iets mis is met een senor Felipe. Later op de dag leren we dit heerschap en zijn vrouw kennen, zij waren hem vergeten op te halen. Enfin uiteindelijk komen we ergens aan een plaats waar grote bussen staan en worden we in een bus gestompt met 16 andere toeristen.  BUMMER, dit vinden we niet leuk Riksja had me beloofd, toen ik er speciaal achter vroeg dat het een internationaal groepje zou zijn van 10 maximum 12 personen, en uiteindelijk zitten we in een bus met 18 waar er later nog eens 2 bij opstappen. Niet fijn.
Maar keep up de spirit, we vertrekken en verlaten het drukke Cuzco. Komt goed. Onze gids noemt Luis (denk ik) maar we herdopen hem al snel tot Elvis, met zijn overdreven Amerikaans accent. Plots stoppen we bij een soort Lama-Alpaka zoo/kinderboerderij waar we een uitleg krijgen die wij al kennen en dan de diertjes eten mogen geven ….. deuh wat is dat, zitten wij op de verkeerde toer; wij hebben toch geboekt voor een trip met maximum 12 mensen naar de archeologische sites van de heilige vallei, waar tja 1 marktje tussen zit. En we staan hier lama’s te voederen met zijn 20 en mogen nog wat naar “heel authentieke” ambachten gaan zien met wat uitleg over de wol en weven en kleuren met ….. Enfin na een dik half uur allemaal terug de bus op, nog effe stoppen voor een piske met zijn 20, en dan eindelijk we zijn er Pisac, ons 1ste doel van de trip. De gids geeft wat uitleg en dan krijgen we 30 minuten 30 MINUTEN, ik herhaal het want ik dacht dat ik het verkeerd verstaan had. Hallo, die Inca’s bouwen wel op den berg omhoog hé en er is daar veel te zien boven. Enfin, ik klim naar boven kijk eens goed rond en mag dan weer afdalen. Ik ben zo teleurgesteld. Stefan, laat Elvis op zijn beste Stefans weten dat hij niet naar hier gekomen is om lama’s te voederen en markten af te schuimen en dat hij …. Enfin ge kunt het u voorstellen. Ik kan hem de mond snoeren en hij laat mij overnemen. Ik kom tot een compromis met de gids dat wij in Ollantaytambo op de site kunnen blijven en dat hij gaat zorgen dat de valiezen in het hotel komen. ik moet nog wel even checken wel hotel het is maar de gids zegt dat het aan de voet van de site is en dus moeten we het niet erg vinden dat we dan geen drop off aan het hotel hebben. Ik kan daar mee leven.
Allez, met zijn 20 weer in de bus en nu naar het marktje, wisten we hoort erbij zitten we wel effe uit. Wat blijkt als we aankomen dat we nog eerst een zilverfabriekje, annex shop  gaan bezoeken waar we een uitleg krijgen en dan 45 minuten op de markt mogen rondwandelen. Ja je leest het goed 45 MINUTEN. Stefan en ik koken, amper een half uur site van  once in a lifetime en dan 3 kwartier om souvenirwinkels te bezoeken met grief dat je overal in heel Peru  terug tegenkomt. Wij gaan ons verdriet verdrinken met ne cola op de lokale markt achter den hoek.
Na 50 minuten allemaal weer de bus op, nog een uurtje rijden naar de hacienda waar we een buffetlunch geserveerd krijgen samen met 200 andere toeristen. Nu snappen we wel dat dat niet anders kan. En dan is het nog maar effe tot Ollantaytambo. Ik check het hotel Samanapaq. Maar de gids komt er niet achter vragen en ik zit vanachter in de bus. Enfin we rijden het stadje binnen en op de valreep tussen de soep en de patatten wijst hij ons het hotel aan. Fijn dat het dan toch Samanapaq is want dat had hij niet meer gecheckt. Tiens precies aan de ingang van het dorp ik zie de site toch nog niet? We bereiken de plaza des Armas, Elvis vliegt de bus uit, de 18 anderen erachteraan en ik denk … maar verdorie die weet niet welke onze trolley en rugzak is en dien is al weg. Ik begin tegen de chauffeur maar die spreekt alleen Spaans ik probeer het uit te leggen en zie Elvis alsmaar verder gaan en de bus rijdt weg want die mag daar niet blijven staan en toen  …. Toen heb ik een Stefanneke gedaan. Stefan gij gaat Elvis halen en chauffeurke gij blijft AQUI con u boes tot alles is opgelost. Elvis komt terug, chauffeurke doet koffer open trolley en rugzak staan nu vanvoor in de bus, maar veel vertrouwen heb ik niet.
Maar ik laat het los we wandelen via de kleine straatjes van het stadje dat helemaal gebouwd is op de oude Inca stad, kleine steegjes, met Incastenen Incastraatjes Incadeuren, Incakanaaltjes, super toch. En dan komen we aan de tempel, ik slurp de informatie over de ingenieusiteit van de Incabouwers. Ik kijk mijn ogen uit en beeld me de mooie terrassen in vol bloemen. En dan gaan we piramide op. Elvis op kop met zijn 20 volgers, uiteraard iedereen op zijn eigen tempo, jong en oud we hebben van alles in de groep niet waar. Hoe groter de groep hoe meer verscheidenheid. Maar Elvis houd daar geen rekening mee als een deel er is begint hij met zijn uitleg, en diegenen die niet konden volgen jammer ….. We zijn toch met een 5-tal die altijd weer het begin van de uitleg missen, terwijl wij evenveel voor de gids betaald hebben. Maar wat ik meepik pik ik mee. Het is een mooie tempel, met de graansilo’s aan de overkant. Elvis en de andere 18 beginnen aan de afdaling en wij blijven boven. Het is mooi en het is genieten, maar dat moet je maar op de 100den foto’s van Stefan zien. We nemen al onze tijd en als de zon begint onder te gaan dalen we af. We zitten net op een terrasje met onze pisco sour als de zon achter de berg verdwijnt wat een mooi einde van een jammerlijke dag.
Uiteindelijk zakken we af naar ons hotel en gelukkig staat ons grief er. De supervriendelijke receptioniste was blij ons te zien, en dat het onze bagage was. Elvis was er binnen gestuikt met nen halven uitleg, ze snapte er niets van. Wij des te meer. Blij dat we van die halverwege vanaf zijn.
We kleden ons warm aan, warme onderbroek,  muts, fleece windstopper, tis hier koud als de zon weg is. We vinden een gezellig restaurantje en dan zit er weer een drukke dag op.

Vandaag slapen we uit. Ontbijt en dan de straat op op zoek naar een Taxi want we gaan naar Mauray en Salineras.
Mauray is schitterend, het zijn cirkelvormige terrassen, die door hun vorm bepaalde temperaturen konden  waarborgen enfin ze zijn in heel goede staat en weeral een straf staaltje van hoe slim die Inca’s wel waren. We wandelen er gemakkelijk een uurtje rond en krijgen van die plaats ook nog eens een prachtig zicht op het mooie Andesgebergte.
Dan rijdt Damien, ons chauffeurke, ons naar de Salineras, de zoutmijnen, niet veel over te vertellen zonder in herhaling te vallen heel mooi.
Damien zet ons terug af aan de plaza de Armas,  ik ben blij dat we het gehaald hebben, gasgevende remmende zot. Nu weet Stefan ook eens Hoe het is om doodsangsten uit te staan met een wilde chauffeur. 
We eten een sandwich op terrasje maar die is zo groot en lekker dat ik voor de rest van de dag genoeg heb gegeten. Met een volle maag kuieren we nog wat in de kleine straatjes van de oude Incastad rond, helpen een verdwaalde wandelaar van een muur. Uiteindelijk instaleren we ons aan de voet van de tempel met een pint en piscosour. Gewoon hier zijn, tempel en ook mensen kijken. Ik leer dat de man in Incatenue goeie zaken doet, constant wil iemand met hem op de foto.  Hoewel het bijna avond is blijven de busjes toeristen komen. De toeristenwinkeltjes beginnen al in te pakken en toch, terwijl het licht helemaal niet meer goed is klimmen ze nog naar boven. Misschien hebben we gisteren nog geluk gehad.